หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๒) - ๒๔๘๑.pdf/456

๔๕๔

อาชาหลวง

---

ทุเลาท้วงติง ผู้พิจารณาหมีรับ ว่าหมีเปนทุเลา เมื่อเอามา

พิจารณาพิภากษา ได้ความว่า คู่ความทุเลาท้วงติงนั้นชอบ

ให้ไหมผู้พิจารณาซึ่งหมีรับทุเลาเขานั้นเปนข้อเลมีดโดย

ยศถาศักดิ์

17

 มาตราหนึ่ง ฝูงทวยราษฎรทังหลายตีด่ายื้อชักผลัก

ใสกัน สิ่งสีนพรัดพรายตกหาย แลมาร้องฟ้อง ท่านให้พระ

สุภาวดีพิจารณาดู ถ้าสีนนั้นตกหาย จึ่งให้ผู้ยื้อชักใช้กึ่งหนึ่ง

ถ้าสีนที่หายนั้นน้อย มันว่าหายมาก ท่านให้พิจารณาจงถ่อง

แท้ ได้เท่าใด ให้เสียกึ่งหนึ่ง ถ้ามันหาสีนหมีได้ มันแกล่ง

กล่าวเทจ์ มันมักได้เท่าใด ให้มันเสียเท่านั้น ถ้าตกหายหา

สหลักสำคัญหมีได้ จว่าดั่งหฤๅหมีได้เลย

18

 มาตราหนึ่ง ผู้ใดปองร้ายท่าน ทำท่านหมีได้ จ้างคนอื่น

ให้ไปทำร้ายท่านด้วยประการสิ่งใด ๆ ก็ดี ท่านหมีตาย แต่ว่าลำ

บาก มีบาศแผล เสียโฉม ท่านให้ไหมเท่าตายด้วยศักดิ์เหลก

 ศริยบทธรงชำระใหม่ ได้บทในอาชาหลวง ๑๓๐ มาตรา

บทในอาชาราษ ๒๐ มาตรา เปน ๑๕๐ มาตราด้วยกันแต่เท่านี้

ม.ธ.ก.