หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๒) - ๒๔๘๑.pdf/79

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๗
ทาษ

เบี้ย[1] ถ้า หญิง
ชาย
ค่าตัวต่ำกว่า ๑๒
๑๔
แสน ให้ค่อย ใช้
สอย
ผิดพลั้งสิ่งใด ทำแต่ภอควร อย่าให้เจ้าสีนข่มเหงใส่ ฃื่อ[2] คา
โซ่ตรวน
ตีจำทำโดยอุก มีบาดเจบค้นหักบอดประการใด ท่านว่า เจ้าสีนมิชอบ แลให้ใหมผู้ทำนั้นเปนส่วน ทาษ
ไท
ให้ยกแต่เบี้ยส่วนทาษนั้นไว้ เอาส่วนไทนั้นใหมผู้ทำเปน สีนใหม
พิไนย
กึ่ง
10
  มาตราหนึ่ง มีอาสนฃายตัวฝากไว้แก่ท่านก็ดี ฃายเมียลูกหลานไว้แก่ท่านก็ดี เอาเงินท่านไป[3] มิได้ให้สารกรมธรรม์แก่ท่านมาให้ท่านใช้อยู่ ครั้นท่านตักเตือนจะเอาสารกรมธรรม์แก่มัน แต่มันผัด วัน
คืน
อยู่ได้ 
๑๐
เดือนปีหนึ่ง ให้สิทธแก่เจ้าทาษเหมือนไถ่มาแต่ท้องสำเภา ถ้าเกิดลูก ชาย
หญิง
ไซ้ ให้เอาเสมอลูกทาษเปนสิทธิ เพราะมันดูบงเหดุแก่ท่าน
11
  มาตราหนึ่ง ผู้ใดฃาดแคลนเอาลูกเมียญาติพี่น้องหลานเหลนผู้คนทาษไท ไปฃายฝากไว้แก่ท่าน ๆ จะให้เบี้ย

  1. ต้นฉะบับ: เบีย
  2. ต้นฉะบับ: ฃือ
  3. ต้นฉะบับ: เอาเงินเงินไป
ม.ธ.ก.