หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).djvu/114

๕๑

มีเสวตรกุญชรชาติพลายพังถึงเจ็ดช้าง พระราชอนุชาท่านประสงค์จะขอช้างเผือกพลายสองช้างมาไว้เปนศรีในกรุงหงษาวดี ให้สมเด็จพระเชษฐาเราเห็นแก่ทางพระราชไมตรีพระอนุชาท่านเถิด กรุงหงษาวดีกับพระนครศรีอยุทธยาจะได้เปนราชสัมพันธมิตรไมตรีสนิทเสนหาเปนมหาสุธาทองแผ่นเดียวกันไปตราบเท่ากัลปาวสาน ถ้าสมเด็จพระเชษฐาเราจะถือทฤษฐิมานะแลรักช้างทั้งสองช้างยิ่งกว่าทางพระราชไมตรี ก็เห็นว่า กรุงหงษาวดีกับกรุงศรีอยุทธยาขาดกันแล้ว น่าที่จะได้ร้อนอกสมณะพราหมณามาตยาประชาราษฎรทั้งปวง สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชพระเจ้าช้างเผือกได้แจ้งลักษณพระราชสาสนดังนั้น ตรัศสั่งให้มุขมนตรีปฤกษา มุขมนตรีปฤกษาว่า สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีลิ้นดำอันเปนใหญ่ในรามัญประเทศพระองค์นี้มีกฤษฎาธิการผ่านแผ่พระเดชเดชานุภาพไปทั้งสิบทิศ แลให้มีพระราชสาสนเปนทางพระราชไมตรีมาขอพระยาช้างโดยสุนทรภาพสวัสดิ์แล้ว สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีก็ไว้ทางพระราชไมตรีครั้งให้สมเด็จพระเจ้าลูกเธอทั้งสองพระองค์มามากมายอยู่ ควรให้ช้าง จะได้เปนพระเกียรติยศไปในนานาประเทศ ฝ่ายพระราเมศวร พระยาจักรี พระสุนทรสงครามเจ้าเมืองสุพรรณบุรี ปฤกษาว่า ช้างเผือกเปนศรีพระนคร ซึ่งจะให้นั้นไม่ควร ถึงพระเจ้าหงษาวดีมีไมตรีนั้น ก็ขอช้างพลายศรีมงคลแลพลายมงคลทวีปซึ่งชนะงาทั้งสองช้าง สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ให้แล้ว หากทว่าเอาไปมิได้ แลซึ่งจะส่งพระยาช้างตระกูลไปนั้น จะเสียพระเกียรติยศไปในนานาประเทศ จะว่าให้โดยเกรงอานุภาพพระเจ้าหงษาวดี เอาคำปฤกษาทั้งสองฉบับกราบทูล ทรงพระกรุณาตรัศว่า ถ้าเรามิให้ช้างเผือกไป พระเจ้าหงษาวดี