หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).djvu/121

๕๙

พร้อม จึงตรัศถามสมเด็จพระมหาธรรมราชาว่า เราให้มีราชสาสนมาขอพระยาช้างตระกูลสองช้าง ควรฤๅสมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชพระเจ้าช้างเผือกไม่ให้ รักช้างยิ่งกว่าเสวตรฉัตรอิกเล่า ฤๅว่ามีผู้ใดทัดทาน พระเจ้าน้องเรารู้บ้างฤๅไม่ สมเด็จพระมหาธรรมราชากราบทูลว่า ทราบอยู่ เดิมพระเจ้าแผ่นดินให้ปฤกษาว่า พระองค์ให้มีพระราชสาสนมาขอพระยาช้างนี้ ควรให้ฤๅไม่ควร เสนาบดีปฤกษาว่า ควรให้ แต่พระราเมศวร พระยาจักรี พระสุนทรสงคราม ปฤกษาว่า ช้างเปนศรีพระนคร ไม่ควรให้ พระเจ้าแผ่นดินก็ได้ตรัศต่อว่า แม้นมิให้พระยาช้างไป ถ้าพระองค์ยกทัพใหญ่มา ยังจะป้องกันพระนครได้ฤๅ พระราเมศวร พระยาจักรี พระสุนทรสงคราม ว่า รับประกันพระนครไว้ แลเหตุดังนี้ พระเจ้าแผ่นดินจึงมิได้ส่งช้างไปถวายพระองค์ สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีได้ทรงฟังดังนั้นก็ทรงพระสรวลแล้วตรัศว่า เปนธรรมดาคนโมหจิตรมิได้รู้จักกำลังตนกำลังท่าน เหมือนสัตวสองจำพวก คือ นกน้อย คือ กระต่าย แลกระต่ายขาตัวสั้นเท่านั้น หมายจะหยั่งท้องพระมหาสมุทได้ แลว่ายน้ำออกไปยังมิทันได้หยั่ง ก็จมน้ำถึงแก่กาลกิริยาตาย นกน้อยเล่าปีกหางก็เท่านั้น ชวนพระยาครุธบินข้ามพระมหาสมุท แลบินเต็มพักของตัวยังมิได้กวักแห่งพระยาครุธ ก็ตกน้ำทำกาลกิริยาตาย แลสัตวสองจำพวกนี้เหมือนกับผู้ปฤกษาแลรับประกันพระนครไว้ สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีตรัศแล้ว รุ่งขึ้น ณ วัน ๔ ๑๐ฯ ๒ ค่ำ ศักราช ๙๑๑ ปีรกา เอกศก ก็เสด็จยาตราทัพลงมายังพระนครศรีอยุทธยา แลทัพพระมหาอุปราชากองน่าตั้งค่ายตำบลพะเนียด ค่ายพระเจ้าแปรปีก