หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).pdf/308

๒๕๑

มารดา ท่านนี้อุประมาดังพฤกษาชาติอันจะตายเพราะลูก พระยาตองอูได้ฟังพระมหาเถรก็โทมนัศน้อยใจแก่บุตรเปนกำลัง จึงกราบนมัสการพระมหาเถรแล้วว่า พระผู้เปนเจ้าจะคิดฉันใดดี พระมหาเถรจึงว่า การสิเสียไปไม่สมคเนแล้ว จะต้องการอันใดให้หัวเมืองทั้งปวงเปนเสี้ยนศัตรูเล่า เราจะเอาความดีไว้น่าเถิด ท่านจงให้ชาวเมืองโกนศีศะทั้งเมือง แล้วจึงมีหนังสือไปถึงหัวเมืองทั้งปวงว่า พระเจ้าหงษาวดีทรงพระประชวรได้สามวันเสด็จสวรรคต เราผู้เปนราชนัดดาจะทำการถวายพระเพลิงสนองพระคุณให้ถึงขนาด แล้วหัวเมืองทั้งหลายผู้ใดรู้พระคุณจะมาช่วยก็ตาม มิมาก็ตามอัชฌาไศรยนั้นเถิด แลตัวเราถึงถวายพระเพลิงเสร็จแล้วก็มิได้คิดตั้งตัวเปนใหญ่ จะไปพึ่งพระบรมโพธิสมภารสมเด็จพระนเรศวรบพิตรเปนเจ้าณกรุงพระนครศรีอยุทธยา ถ้าท่านมีหนังสือไปดังนี้ หัวเมืองทั้งปวงก็จะเห็นความจริง จะสิ้นอาฆาฎจองเวร ถ้าผู้ใดมาก็เห็นเปนสุจริต ถ้ามิมาจะไปพึ่งกรุงพระนครศรีอยุทธยา ดีร้ายก็จะเอาคดีอันนี้ไปเล่า ความดีก็จะมีแก่เราสืบไป พระมหาเถรชี้แจงบอกอุบายให้พระยาตองอูแล้วสั่งว่า ซึ่งจะแต่งการถวายพระเพลิงนั้นให้ค่อยทำช้าช้า ความดีจึงจะฦๅขจรไปนานาประเทศ สั่งแล้วพระมหาเถรก็ลาไปอาราม พระยาตองอูก็มีหนังสือไปถึงหัวเมืองทั้งปวงดุจคำพระมหาเถรทุกประการ ท้าวพระยาพระหัวเมืองทั้งปวงเห็นผู้ถือหนังสือโกนศีศะแล้วแจ้งในหนังสือว่า พระเจ้าหงษาวดีเสด็จสวรรคาไลย ก็มิได้มีความรังเกียจกินแหนง ต่างคนก็โทมนัศโศกาดูรภาพถึงพระเจ้าหงษาวดีเปนอันมาก ที่มีกตัญญูรู้พระคุณก็มายังเมืองตองอูช่วยแต่งการที่จะถวายพระเพลิงเปนหนัก