หน้า:รายงานการประชุม สผ (๒๔๘๒-๐๘-๒๖).pdf/21

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๖๖

ก็ได้ คือว่า เราเป็นชาวไทย เราก็อยู่ในประเทศสยาม ชาวจีนก็อยู่ในสยาม ถ้าหากว่า การที่อพยพของซาวต่างประเทศมากขึ้นในต่อไปข้างหน้าตั้งพันปี เราก็อาจจะไม่เข้าใจว่า ประเทศสยามนิ้เป็นของไทย หรือของจีน หรือของคนอื่น และในการที่ได้ขนานนามประเทศตั้งนี้ ได้ให้ท่านผู้ที่มีความรู้ตรวจดูแล้ว ก็ปรากฏว่า มีในบางประเทศเขาได้ออกเป็นพระราชบัญญัติที่ได้เสนอมานี้ มีสหพันธสวิสสเซอร์แลนด์และยูโกสลาเวียเย็นต้น เพราะฉะนั้นในการที่จะเปลี่ยน เดิมเราก็ได้คิดว่า จะออกพระราชบัญญัติแก้คำในรัฐธรรมนูญบ้าง และออกกฎหมายอย่างอื่นบ้าง แต่เห็นว่า จะเป็นการกะทบกระเทื่อนในรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นที่เคารพของเรา ซึ่งไม่ควรที่จะแก้อย่างนั้น จึงได้มีพระราชบัญญัติอีกอันหนึ่ง เรียกว่า พระราชบัญญัติรัฐธรรมนูญขนานนามประเทศ เสียดังนี้ และในการที่ขนานนามประเทศในโอกาสนี้ อยากจะขอเรียนท่านสมาชิกผู้มีเกียติ์ว่า ไม่อยากจะให้เป็นงานของผู้หนึ่งผู้ใด และไม่ต้องการที่จะให้เป็นงานของรัฐบาลถ่ายเดียว เพราะเหตุว่า การตั้งชื่อของประเทศ ถึงแมว่า จะเป็นคำคำเดียวก็ตาม แต่ย่อมเป็นคำสิริมงคล และเป็นเชื้อชาติของเราต่อไปภายหน้าและของลูกหลาน จึงอยากจะให้เป็นงานของสภาผู้แทนราษฎรและปวงชนด้วยกันเห็นพร้อมกัน ด้วยเหตุนี้ รัฐบาลจึงเริ่มต้นที่จะเตรียมงานเหล่านี้ ๆ ที่จะให้หลักเป็นทางวินิจฉัยแก่ท่านทั้งหลาย เพราะฉะนั้น ในวันที่ ๒๔ ซึ่งถือว่า เป็นวันชาติ และในคราวแรกที่ทางรัฐยาลได้ประกาศขนานนามประเทศ เพื่อเป็นทางหยั่งดู