หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒
| ร่าย | ||
| ๏ มาเอยมาถึง | เมืองหนึ่งสร้างใหม่ดูใหญ่กว้าง | |
| ปราสาทเสาเล้าหมูอยู่กลาง | มีคอกโคอยู่ข้างกำแพงวัง | |
| พระเยื้องย่างเข้าทางทวารา | หมู่หมาแห่ห้อมล้อมหน้าหลัง | |
| แกว่งตระบองป้องปัดอยู่เก้กัง | พระทรงศักดิ์หยักรั้งคอยราญรอน | |
| ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะหูกลวงดวงสมร | |
| ครั้นรุ่งเช้าท้าวประดู่ภูธร | เสด็จจรจากเวียงไปเลี้ยงวัว | |
| โฉมเฉลาเนาในที่ไสยา | บรรจงหั่นกัญชาไว้ท่าผัว | |
| แล้วอาบน้ำทาแป้งแต่งตัว | หวีหัวหาเหาเกล้าผมมวย | |
| ได้ยินแว่วสำเนียงเสียงหมาเห่า | คิดว่าวัวเข้าในสวนกล้วย | |
| จึงออกมาเผยแกลอยู่แร่รวย | ตวาดด้วยสุรเสียงสำเนียงนาง | |
| พอเหลือบเห็นระเด่นลันได | อรไทผินผันหันข้าง | |
| ชม้อยชม้ายชายเนตรดูพลาง | ชะน้อยฤๅรูปร่างราวกับกลึง | |
| งามกว่าภัสดาสามี | ทั้งเมืองตานีไม่มีถึง | |
| เกิดกำหนัดกลัดกลุ้มรุมรึง | นางตะลึงแลดูพระภูมี | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระสุวรรณลันไดเรืองศรี | |
| เหลียวพบสบเนตรนางตานี | ภูมีพิศพักตร์ลักขณา | |
| ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ชมโฉม | ||
| ๏ สูงระหงทรงเพรียวเรียวรูด | งามละม้ายคล้ายอูฐกะหลาป๋า | |
| พิศแต่หัวจรดเท้าขาวแต่ตา | ทั้งสองแก้มกัลยาดังลูกยอ | |
| คิ้วก่งเหมือนกงเขาดีดฝ้าย | จมูกละม้ายคล้ายพร้าขอ | |
| หูกลวงดวงพักตร์หักงอ | ลำคอโตตันสั้นกลม | |
