หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓
| สองเต้าห้อยตุงดังถุงตะเคียว | โคนเหี่ยวแห้งรวบเหมือนบวบต้ม | |
| เสวยสลายาจุกพระโอษฐ์อม | มันน่าเชยน่าชมนางเทวี | |
| ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ นี่จะเป็นลูกสาวท้าวพระยา | ฤๅว่าเป็นพระมเหสี | |
| อกใจทึกทักรักเต็มที | ก็ทรงสีซอสุวรรณขึ้นทันใด | |
| ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| พัดชา | ||
| ๏ ยักย้ายร่ายร้องเป็นลำนำ | มีอยู่สองสามคำจำไว้ได้ | |
| สุวรรณหงษ์ถูกหอกอย่าบอกใคร | ถูกแล้วกลับไปได้เท่านั้น | |
| ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ แล้วซ้ำสีอิกกระดิกนิ้ว | ทำยักคิ้วแลบลิ้นเล่นขบขัน | |
| เห็นโฉมยงหัวร่ออยู่งองัน | พระทรงธรรม์ทำหนักชักเฉื่อยไป | |
| ฯ ๒ คำ ฯ มโหรี | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะตานีศรีใส | |
| สดับเสียงสีซอพอฤทัย | ให้วาบวับจับใจผูกพัน | |
| ยิ่งคิดพิศวงพระทรงศักดิ์ | ลืมรักท้าวประดู่ผู้ผัวขวัญ | |
| ทำไฉนจะได้พระทรงธรรม์ | มาเคียงพักตร์สักวันด้วยรักแรง | |
| คิดพลางทางเข้าไปในห้อง | แล้วตักเอาข้าวกล้องมาสองแล่ง | |
| ค่อยประจงลงใส่กระบะแดง | กับปลาสลิดแห้งห้าหกตัว | |
| แล้วลงจากบันไดมิได้ช้า | เข้ามานอบนบจบเหนือหัว | |
| เอาปลาใส่ย่ามด้วยความกลัว | แล้วยอบตัวลงบังคมก้มพักตรา | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ลันไดให้แสนเสนหา | |
| อะรามรักยักคิ้วหลิ่วตา | พูดจาลดเลี้ยวเกี้ยวพาน | |
| ฯ ๒ คำ ฯ | ||
