หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๘
| อันพระสามีเป็นที่กลัว | จะทำนอกใจผัวอย่าพึงคิด | |
| พระหึงหวงมิได้ล่วงพระอาญา | ที่ให้ข้าวให้ปลานั้นข้าผิด | |
| น้องนี้ทำชั่วเพราะมัวมิด | ทำไมกับชีวิตไม่เอื้อเฟื้อ | |
| น้องมิได้ศรัทธาอาศัย | จะลุยน้ำดำไฟเสียให้เชื่อ | |
| ไม่มีอาลัยแก่เลือดเนื้อ | แต่เงื้อเงื้อไว้เถิดอย่าเพ่อแทง | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดูเดือดนักชักพระแสง | |
| ถ้าบอกจริงให้กูอีหูแหว่ง | จะงดไว้ไม่แทงอย่าแย่งยุด | |
| กูก็เคยเกี้ยวชู้รู้มารยา | มิใช่มึงโสดามหาอุด | |
| มันเป็นถึงเพียงนี้ก็พิรุธ | ถึงดำน้ำร้อยผุดไม่เชื่อใจ | |
| ยังจะท้าพิสูจน์รูดลอง | พ่อจะถองให้ยับจนตับไหล | |
| เห็นว่ากูหลงรักแล้วหนักไป | เอออะไรนี่หวาน้ำหน้ามึง | |
| หาเอาใหม่ให้ดีกว่านี้อีก | ผิดก็เสียเงินปลีกสองสลึง | |
| กำลังกริ้วโกรธาหน้าตึง | ถีบผึงถูกตะโพกโขยกไป | |
| ฯ ๘ คำ ฯ โอด | ||
| โอ้ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะเจ็บจุกลุกไม่ไหว | |
| ค่อยยืนยันกะเผลกเขยกไป | เข้ายังครัวไฟร้องไห้โฮ | |
| ร้อนดิ้นเร่าเร่าพ่อเจ้าเอ๋ย | ลูกไม่เคยโกหกพกโมโห | |
| เสียแรงได้เป็นข้ามาแต่โซ | กลับพาลโกรธาด่าตี | |
| น้องก็ไร้ญาติวงศ์พงศา | หมายพึ่งบาทาพระโฉมศรี | |
| โคตรพ่อโคตรแม่ก็ไม่มี | อยู่ถึงเมืองตานีเขาตีมา | |
| ตะโพกโดกโดยเมียแทบคลาด | ถีบด้วยพระบาทดังชาติข้า | |
