หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๙
จะอยู่ไปไยเล่าไม่เข้ายา | ตายโหงตายห่าก็ตายไป | |
ฯ ๘ คำ ฯ โอด | ||
ร่าย | ||
๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดูได้ฟังดังเพลิงไหม้ | |
ดูดู๋อีประแดะค่อนแคะได้ | กลับมาด่าได้อีใจเพชร | |
เอาแต่คารมเข้าข่มกลบ | กูจะจิกหัวตบเสียให้เข็ด | |
ชะช่างโศกาน้ำตาเล็ด | กูรู้เช่นเห็นเท็จทุกสิ่งอัน | |
ฯ ๔ คำ ฯ | ||
๏ ว่าพลางทางคว้าได้พร้าโต้ | ดุด่าตาโตเท่ากำปั้น | |
ผลักประตูครัวไฟเข้าไปพลัน | นางประแดะยืนยันลันกลอนไว้ | |
ผลักมาผลักไปอยู่เป็นครู่ | จะเข้าไปในประตูให้จงได้ | |
กระทืบฟากโครมครามความแค้นใจ | อึกกระทึกทั่วไปในพารา | |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
๏ บัดนั้น | พวกหัวไม้กระดูกผีขี้ข้า | |
บ่อนเลิกกินเหล้าเมากลับมา | ได้ยินเสียงเถียงด่ากันอื้ออึง | |
จึงหยุดนั่งข้างนอกริมคอกวัว | ว่าเมียผัวคู่นี้มันขี้หึง | |
พอพลบค่ำราตรีตีตะบึง | อึงคงนักหนาน่าขัดใจ | |
แล้วคว้าก้อนอิฐปาเข้าฝาโผง | ตกถูกโอ่งปาล้อแลหม้อไห | |
พลางตบมือร้องเย้ยเผยไยไย | แล้ววิ่งไปทางตะพานบ้านตะนาว | |
ฯ ๖ คำ ฯ รัว | ||
๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่ตาพองร้องบอกกล่าว | |
หยิบงอบครอบหัวตัวสั่นท้าว | อ้ายพ่อจ้าวชาวบ้านวานช่วยกัน | |
วัวน้ำวัวหลวงกูได้เลี้ยง | อิฐมาเปรี้ยงเปรี้ยงเสียงสนั่น | |
สาเหตุมีมาแต่กลางวัน | คงได้เล่นเห็นกันอ้ายลันได |
๒