หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๓
| ไหนไหนชาวเมืองก็เลื่องฦๅ | อึงอื้ออับอายขายพักตรา | |
| คว้าถุงเบี้ยได้ใส่กระจาด | ฉวยผ้าแพรขาดขึ้นพาดบ่า | |
| ลงจากบันไดไคลคลา | น้ำตาคลอคลอจรลี | |
| ฯ ๘ คำ ฯ ทยอย | ||
| โอ้ร่าย | ||
| ๏ ครั้นมาพ้นคอกวัวรั้วตราง | เหลียวหลังดูปรางค์ปราสาทศรี | |
| เคยได้ค้างกายมาหลายปี | ครั้งนี้ตกยากจะจากไป | |
| หยุดยืนสะอื้นอยู่อืดอืด | เดือนก็มืดเต็มทีไม่มีไต้ | |
| ฝนตกพรำพรำทำอย่างไร | ก็หยุดยืนร้องไห้อยู่ที่ร้าน | |
| ฯ ๔ คำ ฯ โอด | ||
| ช้า | ||
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมระเด่นลันไดใจหาญ | |
| ครั้นพลบค่ำเข็นบันไดไว้นอกชาน | ยกเชิงกรานสุมไฟใส่ฟืนตอง | |
| แล้วเอนองค์ลงเหนือเสื่อกระจูด | นอนนิ่งกลิ้งทูดอยู่ในห้อง | |
| เสนาะเสียงสำเนียงพิราบร้อง | ครางกระหึมครึ้มก้องบนกบทู | |
| แว่วแว่วเค้าแมวในกลีบเมฆ | ดูวิเวกลงหลังคาเที่ยวหาหนู | |
| พระเผยบัญชรแลชะแง้ดู | ดาวเดือนรุบรู่ไม่เห็นตัว | |
| พระพายชายพัดอุตพิด | พระทรงฤทธิ์เต็มกลั้นจนสั่นหัว | |
| หอมชื่นดอกอัญชันที่คันรั้ว | ฟุ้งตระหลบอบทั่วทั้งวังใน | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ หวนรำลึกนึกถึงนางประแดะ | ที่นัดแนะแต่เย็นเป็นไฉน | |
| ดึกแล้วแก้วตาเห็นช้าไป | จะร้องไห้รำพึงถึงพี่ชาย | |
| จำจะไปให้ทันดังสัญญา | ได้ย่องเบาเข้าหานางโฉมฉาย | |
| จึงอาบน้ำทาแป้งแต่งกาย | สวมประคำดีควายสำหรับตัว | |
| แหงนดูฤกษ์บนฝนพยับ | เดือนดับลับเมฆขมุกขมัว | |
