หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๕
สมพาสยักษ์ลักหลับขึ้นทับบน | ท้าวประดู่เต็มทนอยู่ข้างล่าง | |
พระสร้วมสอดกอดไว้มิได้วาง | ช้อนคางพลางจูบแล้วลูบคลำ | |
ฯ ๔ คำ ฯ | ||
๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่ผุดลุกขึ้นปลุกปล้ำ | |
ตกใจเต็มทีว่าผีอำ | ต่างคนต่างคลำกันวุ่นไป | |
เอ๊ะจริตผิดแล้วมิใช่ผี | จะว่าพระมเหสีก็มิใช่ | |
ขนอกรกหนักทักว่าใคร | ตกใจฉวยตระบองร้องว่าคน | |
ลันไดโดดโผนโดนประตู | ท้าวประดู่ร้องโวยขโมยปล้น | |
ตะโกนเรียกเสนาสามนต์ | มันไม่มีสักคนก็จนใจ | |
ระเด่นโดดโลดออกมานอกรั้ว | ผิดตัวแล้วกูอยู่ไม่ได้ | |
ก็ผาดแผลงสำแดงฤทธิไกร | วิ่งไปตามกำลังไม่รั้งรอ | |
ฯ ๘ คำ ฯ | ||
๏ หมาหมูกรูไล่ไม่มีขวัญ | ปล่อยชันสามขาเหมือนม้าห้อ | |
เต็มประดาหน้ามืดหืดขึ้นคอ | ต้องหยุดยั้งรั้งรอมาตามทาง | |
ถึงโดยจะไล่ก็ไม่ทัน | ผิดนักสู้มันแต่ห่างห่าง | |
พอแว่วสำเนียงเหมือนเสียงคราง | อยู่ในร้านริมข้างหนทางจร | |
เอ๊ะผีฤๅคนขนลุกซ่า | พระหัตถ์คว้าฉวยอิฐได้สองก้อน | |
หยักรั้งตั้งท่าจะราญรอน | นี่หลอกหลอนเล่นข้าฤๅว่าไร | |
ครั้นได้ยินเสียงชัดเป็นสัตรี | จะลองฤทธิ์สักทีหาหนีไม่ | |
กำหมัดเยื้องย่องมองเข้าไป | แก่สาวคราวไหนจะใคร่รู้ | |
ฯ ๘ คำ ฯ | ||
๏ เมื่อนั้น | นางประแดะนั่งซุ่มคลุมหัวอยู่ | |
สาระวนโศกาน้ำตาพรู | เห็นคนย่องมองดูก็ตกใจ |