หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๖
| พอฟ้าแลบแปลบช่วงดวงพักตร์ | เห็นระเด่นรู้จักก็จำได้ | |
| ทั้งสองข้างถ้อยทีดีใจ | ทรามวัยกราบก้มบังคมคัล | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ระเด่นเห็นนางพลางรับขวัญ | |
| นั่งลงซักไซ้ไล่เลียงกัน | ไฉนนั่นกัลยามาโศกี | |
| พี่หลงขึ้นไปหานิจจาเอ๋ย | ไม่รู้เลยน้องแก้วแคล้วกับพี่ | |
| พี่ไปพบท้าวประดู่ผู้สามี | เกิดอึงมี่ตึงตังทั้งพารา | |
| มันจะกลับจับพี่เป็นผู้ร้าย | จะฆ่าเสียให้ตายก็ขายหน้า | |
| เขาจะค่อนติฉินนินทา | อดสูเทวาสุราลัย | |
| จะเอาเมียแล้วมิหนำซ้ำฆ่าผัว | คิดกลัวบาปกรรมไม่ทำได้ | |
| พี่ขอถามสาวน้อยกลอยใจ | เป็นไฉนกัลยามาโศกี | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะดวงยี่หวามารศรี | |
| สะอื้นพลางทางทูลไปทันที | ทั้งนี้เพราะกรรมได้ทำไว้ | |
| ครั้งนี้มิชั่วก็เหมือนชั่ว | นางตีอกชกหัวแล้วร้องไห้ | |
| ยังจะกลับมาเยาะนี่เพราะใคร | ดูแต่หลังไหล่เถิดพ่อคุณ | |
| เขาขับหนีตีไล่ไสหัวส่ง | เพราะพระองค์ทำความจึงวามวุ่น | |
| แต่รอดมาได้เห็นก็เป็นบุญ | อย่าอยู่เลยพ่อคุณเขาตีตาย | |
| ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ลันไดได้ฟังนางโฉมฉาย | |
| เขม้นมองดูหลังยังไม่ลาย | พระจูบซ้ายจูบขวาห้าหกที | |
| เอาพระหัตถ์ช้อนคางแล้วพลางปลอบ | อย่าพะอืดพะออบเลยโฉมศรี | |
| จะละห้อยน้อยใจไปไยมี | บุญพี่กับนางได้สร้างมา | |
