หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๙
ช้า | ||
๏ เมื่อนั้น | นางประแดะหูกลวงห่วงสงสาร | |
ได้ร่วมรักชักเชยก็ชื่นบาน | เยาวมาลย์หมอบเมียงเคียงกาย | |
แล้วเชิญหม้อตุ้งก่าออกมาตั้ง | นางนั่งเป่าชุดจุดถวาย | |
ทรงศักดิ์ชักพลางทางยิ้มพราย | โฉมฉายขวั้นอ้อยคอยแก้คอ | |
ถูกเข้าสามจะหลิ่มยิ้มแหยะ | นางประแดะสรวลสันต์กลั้นหัวร่อ | |
พระโฉมยงทรงขับรับเพลงซอ | ฉลองหอทรงธรรม์แล้วบรรทม | |
ฯ ๖ คำ ฯ ตระ | ||
ช้า | ||
๏ มาจะกล่าวบทไป | ถึงนางกระแอทวายขายขนม | |
เจ้าเงินโปรดปรานพานอุดม | นุ่งห่มผืนผ้าค่าบาทเฟื้อง | |
ผูกดอกออกจากฟากเรือนนาย | ลดเลี้ยวเที่ยวขายข้าวเหนียวเหลือง | |
ตามตลาดเสาชิงช้ามาเนืองเนือง | ปลดเปลื้องเฟื้องไพได้ทุกวัน | |
กับโฉมยงองค์ระเด่นลันได | รักใคร่กันอยู่ก่อนเคยผ่อนผัน | |
เชื่อถือซื้อขายเป็นนิรันดร์ | เว้นวันสองวันหมั่นไปมา | |
ฯ ๖ คำ ฯ | ||
ร่าย | ||
๏ วันเอยวันหนึ่ง | คิดถึงลันไดจะไปหา | |
นึ่งข้าวเหนียวใส่กระจาดยาตรา | ตรงมาหาชู้คู่ชมเชย | |
เที่ยวเตร็ดเตร่เร่ร้องแล้วท่องเที่ยว | ซื้อข้าวเหนียวหน้ากุ้งกินแม่เอ๋ย | |
ที่รู้จักทักถามกันตามเคย | บ้างเยาะเย้ยหยอกยื้อซื้อหากัน | |
พอเวลาตลาดวายสายแสง | กระเดียดตะแกรงกรีดกรายผายผัน | |
ทอดกรอ่อนคอจรจรัล | มาปราสาทสุวรรณเจ้าลันได | |
ฯ ๖ คำ ฯ เพลงช้า | ||
๏ ครั้นถึงจึงขึ้นบนนอกชาน | เห็นทวารบานปิดคิดสงสัย | |
ทั้งเสียงคนพูดกันอยู่ชั้นใน | ทรามวัยแหวกช่องมองดู |