หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๑
| กูเชื่อหน้าคิดว่าลูกผู้ชาย | จึงสู้ขายติดค้างยังไม่รับ | |
| ช่างโกหกพกลมประสมประสาน | จะประจานเสียให้สมที่สับปลับ | |
| แต่เบี้ยติดสองไพยังไม่รับ | กูสิ้นนับถือแล้วอ้ายลันได | |
| ฯ ๖ คำฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ระเด่นตอบตามอัชฌาสัย | |
| เขาขี้คร้านพูดจาอย่าหนักไป | ข้ารู้ใจเจ้าดอกกัลยา | |
| เจ้าพิโรธโกรธขึ้งเพราะหึงหวง | จึงจาบจ้วงล่วงเกินเป็นหนักหนา | |
| ข้าผิดแล้วกลอยใจได้เมตตา | เชิญเข้าเคหาปรึกษากัน | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
