หน้า:วรรณกรรมต่างเรื่อง - ๒๕๐๕.pdf/47

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๒
 ร่าย
  ออกจากขีดขินธานี ปัถพีเลื่อนลั่นหวั่นไหว
เร่งทัพขับพลสกลไกร เข้าในเหมันต์ทันที
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
  ครั้นถึงจึงถวายอภิวาท ท้าวพิไชยนุราชเรืองศรี
ด้วยบัดนี้สุวิญชาเป็นกาลี ภูมีจะคิดประการใด
ฯ ๒ คำ ฯ
  เมื่อนั้น ท้าวบรมจักรกฤษณ์เป็นใหญ่
ได้ฟังคั่งแค้นแน่นใจ ดูดู๋เป็นได้อีมณฑา
ไปรักใคร่ไอ้เงาะมันเหมาะเหลือ จะสับเชือดเลือดเนื้อให้สังขาร์
เหตุไฉนไยทำอหังการ์ มาลักองค์บุษบาพาไป
ฯ ๔ คำ ฯ
 โอ้
  เมื่อนั้น วิมาลาอกสั่นหวั่นไหว
กอดบาทยุขันเข้าทันใด พระภูวไนยอย่าเพ่อโกรธา
ลูกได้ผิดแล้วอย่าถือโทษ พระสุริยงค์จงโปรดเกษา
เมื่อข้าประสูติลูกยา ได้ยินเสียงโศกาจาบัลย์
เจ็ดนางเอาผ้าพันตาไว้ ภูวไนยอย่าเพ่อหุนหัน
ว่าพลางครวญคร่ำรำพัน ศรีประจันไม่เป็นสมประดี
ฯ ๖ คำ ฯ โอด
 ร่าย
  ด้วยพระลิ้นทองผ่องพักตร์ แค้นนักดังจะม้วยเป็นผี
ไปสมสู่อยู่กินด้วยกากี นางเมรีร่ำไรแล้วไปตาม
ตะโกนก้องร้องเรียกพ่อสังข์หอย มาหาแม่สักหน่อยอย่าเกรงขาม
เรียกพลางทางแถลงแจ้งความ เกสรพราหมณ์ซวนซบสลบไป
ฯ ๔ คำ ฯ โอด