หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๒
ร่าย | ||
๏ ออกจากขีดขินธานี | ปัถพีเลื่อนลั่นหวั่นไหว | |
เร่งทัพขับพลสกลไกร | เข้าในเหมันต์ทันที | |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด | ||
๏ ครั้นถึงจึงถวายอภิวาท | ท้าวพิไชยนุราชเรืองศรี | |
ด้วยบัดนี้สุวิญชาเป็นกาลี | ภูมีจะคิดประการใด | |
ฯ ๒ คำ ฯ | ||
๏ เมื่อนั้น | ท้าวบรมจักรกฤษณ์เป็นใหญ่ | |
ได้ฟังคั่งแค้นแน่นใจ | ดูดู๋เป็นได้อีมณฑา | |
ไปรักใคร่ไอ้เงาะมันเหมาะเหลือ | จะสับเชือดเลือดเนื้อให้สังขาร์ | |
เหตุไฉนไยทำอหังการ์ | มาลักองค์บุษบาพาไป | |
ฯ ๔ คำ ฯ | ||
โอ้ | ||
๏ เมื่อนั้น | วิมาลาอกสั่นหวั่นไหว | |
กอดบาทยุขันเข้าทันใด | พระภูวไนยอย่าเพ่อโกรธา | |
ลูกได้ผิดแล้วอย่าถือโทษ | พระสุริยงค์จงโปรดเกษา | |
เมื่อข้าประสูติลูกยา | ได้ยินเสียงโศกาจาบัลย์ | |
เจ็ดนางเอาผ้าพันตาไว้ | ภูวไนยอย่าเพ่อหุนหัน | |
ว่าพลางครวญคร่ำรำพัน | ศรีประจันไม่เป็นสมประดี | |
ฯ ๖ คำ ฯ โอด | ||
ร่าย | ||
๏ ด้วยพระลิ้นทองผ่องพักตร์ | แค้นนักดังจะม้วยเป็นผี | |
ไปสมสู่อยู่กินด้วยกากี | นางเมรีร่ำไรแล้วไปตาม | |
ตะโกนก้องร้องเรียกพ่อสังข์หอย | มาหาแม่สักหน่อยอย่าเกรงขาม | |
เรียกพลางทางแถลงแจ้งความ | เกสรพราหมณ์ซวนซบสลบไป | |
ฯ ๔ คำ ฯ โอด |