หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๓
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎเศร้าสร้อยละห้อยไห้ | |
| เห็นองค์อุณากรรณบรรลัย | มิได้คืนสมประดีมา | |
| โอ้แม่เจ้าประคุณของลูกรัก | นางยักษ์มาม้วยสังขาร์ | |
| ร่ำพลางทางขึ้นอาชา | พาห่อนัยนาเหาะไป | |
| ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ ครั้นถึงรถาพระสี่กร | วานรยินดีจะมีไหน | |
| ถวายดวงชีวันทันใด | กับท้าวไททศวงศ์ทรงศักดา | |
| ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวไกรสุทธสำรวลสรวลร่า | |
| ชื่นชมด้วยสมเจตนา | ได้ดวงชีวาชาละวัน | |
| คราวนี้จะดับเข็ญให้เย็นยุค | ให้พาราผาสุกเกษมสันต์ | |
| อันอีจันทาอาธรรม์ | จะได้เล่นเห็นกันไอ้ลันได | |
| ทั้งลักษณวงศ์ทรงฤทธิ์ | จะลวงล้างชีวิตให้จงได้ | |
| เสียทีที่เลี้ยงมึงไว้ | ดูด๋เป็นได้ไอ้โสภิณ | |
| ขับนางจันทามเหสี | ให้คนทั้งธานีเขาติฉิน | |
| ไปสมสู่อยู่ด้วยมุจลินท์ | ยอพระกลิ่นคั่งแค้นแสนทวี | |
| ทั้งน้อยจิตคิดถึงคำนางอำพัน | อยากจะใคร่ห้ำหั่นให้เป็นผี | |
| คิดพลางเจ็ดนางจรลี | ไปเยาะเย้ยพระมณีพิไชย | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ เพลง | ||
| เฮ้ย | ||
| ๏ ครั้นถึงจึงมีวาจา | เจ้าไกรทองพงศาเป็นไฉน | |
| ง่วงเหงาเศร้าจิตคิดถึงใคร | เหมือนบ้าใบ้ไม่เป็นสมประดี | |
| เสียแรงหวังตั้งจิตพิศวาส | ไปรักใคร่ครุฑราชปักษี | |
| นางจันทาว่าชั่วตัวอัปรีย์ | ออกลูกไม่ดีเป็นท่อนไม้ | |
