หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๕
| ๏ ภูเอยภูมินทร์ | พระอไภยนุสินอย่าสงสัย | |
| อันองค์วิยดา | จรกาลักไป | |
| มโนราห์จึงให้ | แก่ไชยสุริวงศ์ | |
| ทูลพลางทางจร | นี่ศรพระองค์ | |
| ดั้นดัดลัดพง | วิ่งตรงเข้าไพร | |
| ฯ ๒๐ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ เมื่อนั้น | พระโสวัตรรัศมีศรีใส | |
| ครั้นเห็นมฤคีหนีไป | ภูวไนยพิโรธโกรธา | |
| กรกุมตระบองแก้วแววไว | พร้อมเสนาในยักษา | |
| แล้วเผ่นโผนโจนขึ้นไอยรา | เคลื่อนคลาพหลพลไกร | |
| ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ น้อยฤๅอีมัจฉากาลี | คบชู้แล้วหนีพ่อได้ | |
| ทั้งเพชรมงกุฎวุฒิไกร | คงบรรลัยด้วยมืออสุรา | |
| ไสช้างพลางเร่งจัตุรงค์ | สององค์เที่ยวเสาะแสวงหา | |
| คนึงหวนครวญถึงบุษบา | แก้วตาของพี่อยู่แห่งใด | |
| พระกู่ก้องร้องเรียกเกสรน้อย | แม่ยอดสร้อยนารีอยู่ที่ไหน | |
| ให้ขัดสนทลนทลายไป | ภูวไนยข้อนทรวงเข้าโศกา | |
| ฯ ๖ คำ ฯ โอด | ||
| โอ้ | ||
| ๏ โอ้นางมณฑามารศรี | ป่านนี้จะละห้อยคอยหา | |
| เจ้ามีครรภ์เจ็ดเดือนไม่เคลื่อนคลา | ไกยวัลริษยาอาธรรม์ | |
| จำจะไปสังหารผลาญชีวิต | ปโรหิตพ่อลูกให้อาสัญ | |
| แล้วจะชุบบิตุรงค์ทรงธรรม์ | จะได้พาอำพันมาธานี | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
