หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๑
ที่ตกพุ่มกลุ้มกลัดขัดในอก | ถึงมุ่นหมกอยู่ในก็ใช้เฉย | |
แสนสงสารหญิงชายไม่วายเลย | โอ้อกเอ๋ยเราก็เป็นเหมือนเช่นกัน | |
ไม่พ้นตัวชั่วช้าว่าแต่เขา | ตัวของเราเหมือนยักษ์มักกระสัน | |
เห็นกะเตาะไม่ได้ใจเป็นควัน | เหลือจะกลั้นใจคอเที่ยวกรอกราย | |
ถ้ามีงานใหญ่โตมะโหรสพ | ขี้มักพบเห็นมากดูหลากหลาย | |
เห็นนารีรูปงามตามแทบตาย | เพราะเมามายแรกรักนี่หนักจริง | |
มีอิเหนาคราวนั้นขันหนักหนา | ทำทีท่าถูกในน้ำใจหญิง | |
นอนละเมอเพ้อจิตคิดประวิง | ฉันหนาวจริงพ่อขุนทองประคองที | |
อันความรักมักละเมอจนเพ้อพก | เหมือนกับอกเรียมแล้วนะแก้วพี่ | |
ให้โหยหวนครวญหาทุกราตรี | สักกี่ปีจะได้น้องประคองนอน | |
กระทั่งถึงเดือนเจ็ดไม่เสร็จโศก | บังเกิดโรคแรงนักด้วยรักสมร | |
สลากภัตรจัดแจงแต่งหาบคอน | อย่างแต่ก่อนหาบกระทายมีลายทอง | |
ใส่คานรูปนาคาวายุภักษ์ | ครั้นเดินหนักดูเต้นเผ่นผยอง | |
แสรกร้อยห้อยพวงมาลัยกรอง | ใส่เข้าของหาบหามตามกันมา | |
ทุกวันนี้มีแต่จะทำแปลก | ใส่โต๊ะแบกเดินด่วนมาถ้วนหน้า | |
สาระพัดเอมโอชโภชนา | ตามศรัทธาสัปปุรุษนุชอนงค์ | |
ทั้งผู้ดีเข็ญใจก็ไปมาก | จับสลากหนังสือชื่อพระสงฆ์ | |
รู้จักนามตามพบประสบองค์ | ต่างจำนงน้อมถวายรายกันไป | |
พระลางองค์งงงกตกประหม่า | ให้ยะถาเสียงสั่นอยู่หวั่นไหว | |
สัปปุรุษกรวดน้ำร่ำในใจ | ที่ผู้ใหญ่หมายประโยชน์โพธิญาณ | |
ที่หนุ่มหนุ่มสาวสาวราวกับฉัน | นึกรำพันในจิตอธิษฐาน | |
ให้มีเมียรูปงามทรามสคราญ | มีเรือนบ้านคับคั่งเขามั่งมี | |
อนงค์นาฏปรารถนาจะหาผัว | ไม่เล่นถั่วกินเหล้าเมาอาหนี |