หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๕
| จะประโลมโฉมเฉลิมเป็นเจิมจอม | ให้เพริศพร้อมพริ้งพรายสบายบาน | |
| จะตั้งตึกปึกแผ่นให้แน่นหนา | มีเงินตรากินกรุ่มเป็นภูมิฐาน | |
| ช่วยข้าคนบ่าวไพร่ไว้ใช้การ | ให้เยาวมาลย์ชื่นชมภิรมย์ใจ | |
| พี่นอนตรึกนึกนิยมสมบัติบ้า | ก็เพราะว่าความรักมักหลงใหล | |
| สิ้นเดือนสิบลิบลับนับแต่ไกล | ยังไม่ได้กัลยาน้ำตาริน | |
| เดือนสิบเอ็ดเสร็จธุระพระวสา | ชาวพาราเซ็งแซ่แห่กฐิน | |
| ลงเรือเพียบพายยกเหมือนนกบิน | กระแสสินธุ์สาดปรายกระจายฟอง | |
| สนุกสนานขานยาวฉาวสนั่น | บ้างแข่งกันขันสู้เป็นคู่สอง | |
| แพ้ชนะปะตาพูดจาลอง | ตามทำนองเล่นกฐินสิ้นทุกปี | |
| ไปช่วยแห่แลกันกระสันสวาท | นุชนาฏพายเรือใส่เสื้อสี | |
| จนเปียกชุ่มตูมตั้งอลั่งดี | เส้นเกษีโศกสร้อยก็พลอยยับ | |
| เหมือนตกแสกแบกโศกไว้สักพ้อม | ดูมัวมอมหน้าตาเมื่อขากลับ | |
| ถึงบ้านหอบบอบอ่อนลงนอนพับ | ตานั้นหลับใจตรึกนึกถึงพาย | |
| บ้างว่ากันวันนี้พี่คนนั้น | ช่างดูฉันนี่กระไรน่าใจหาย | |
| บ้างแกล้งพูดดังดังว่าชังชาย | เบื่อจะตายไปกฐินเขานินทา | |
| ได้ยินพูดเช่นนี้ก็มีมาก | พูดแต่ปากใจรนเที่ยวซนหา | |
| การโลกีย์มีทั่วทั้งโลกา | ใครบ่นบ้าว่าเบื่อไม่เชื่อเลย | |
| ถึงตัวเรานี้เล่าก็เร่าร้อน | แสนอาวรณ์วิญญาณ์นิจจาเอ๋ย | |
| ไม่ว่าเล่นเป็นบ้าหลังด้วยหวังเชย | ยิ่งเคยเคยก็ยิ่งคิดเป็นนิจกาล | |
| ทุกค่ำรุ่งมุ่งมาดปรารถนา | จะพรรณนาสุดคิดให้วิตถาร | |
| ในเล่ห์กลโลกาห้าประการ | ฉันรำคาญสุดที่จะชี้แจง | |
| เดือนสิบสองล่องลอยกระทงหลวง | ชนทั้งปวงเลยตามอร่ามแสดง | |
| ดอกไม้ไฟโชติช่วงเป็นดวงแดง | ทั้งพลุแรงตึงตังดังสะท้าน |
(๙)
