หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๑
อันโกรธขึ้งหึงกันทุกวันมา | เพราะตัณหาตัวเดียวมันเหนี่ยวแรง | |
จนพระเณรเถรตู้อยู่ไม่ได้ | สึกออกไปซัดเพลาะเที่ยวเสาะแสวง | |
บ้างร้อนตัวกลัวอดเหมือนมดแดง | นอนตะแคงคว่ำหงายสบายใจ | |
บ้างก็แต่งเพลงยาวไปน้าวโน้ม | ว่ารักโฉมมิ่งมิตรพิสมัย | |
พอลงเอยให้แม่สื่อถือเอาไป | แต่ละใบราคาถึงตำลึงทอง | |
บ้างก็ถูกแม่สื่อหลอกปอกเอาหมด | เจ็บอกอดอับอายเสียดายของ | |
ถ้าแม่สื่อซื่อตรงคงได้ครอง | เป็นหอห้องเรือนเรือเป็นเชื้อวงศ์ | |
บ้างก็รักเขาข้างเดียวลงเคี่ยวเข็ญ | บ้างก็เป็นสังฆ์การีสึกชีสงฆ์ | |
วิสัยพระทุกวัดขัดทุกองค์ | ถ้าลาภตรงมาหาเปลื้องผ้าไตร | |
บ้างก็ถูกลมหลอกออกมาเก้อ | ชักสะพานแหงนเถ่อน้ำตาไหล | |
ไม่ได้เมียเสียของร้องเอาใคร | กลับบวชใหม่สวดมนต์ไปจนตาย | |
เขาว่าพระคราวนั้นก็ขันอยู่ | บวชเณรรู้ไว้เป็นศิษย์ดังจิตหมาย | |
ท่านจับสึกสักหน้าพากันอาย | พวกหญิงชายลือดังทั้งพิภพ | |
เพราะโลกีย์ฟั่นเฝือเหลือสละ | แต่เป็นพระแล้วยังคิดผิดขนบ | |
นี่ฤๅคฤหัสถ์จะไม่โลภละโมบมบ | ให้ปรารภเรื่องผู้หญิงประวิงวน | |
จะพรรณนาว่าไปไหนจะหมด | เหลือกำหนดนับไม่เสร็จเหมือนเม็ดฝน | |
มิใช่ฉันหยาบช้าแกล้งว่าคน | อย่าร้อนรอนร้าวรานรำคาญเคือง | |
ฉันคนชั่วตัวโศกเป็นโรครัก | อกจะหักเสียเพราะตรอมจนผอมเหลือง | |
สวาทหวังตั้งจิตเป็นนิจเนือง | จึงแต่งเรื่องรักไว้ให้คนฟัง | |
พออ่านเล่นเป็นที่ประทังทุกข์ | ให้ผาสุกตามประสาเป็นบ้าหลัง | |
ท่านทั้งหลายชายหญิงอย่าชิงชัง | ฉันต่อตั้งแต่งความตามทำนอง | |
อันเรื่องราวตัณหานี้สาหัส | ถ้าใครตัดเสียได้ฉันให้ถอง | |
อุตส่าห์หัดวิชาหาเงินทอง | ก็เพราะของสิ่งเดียวมันเกี่ยวกวน |