หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๒
ถึงยากจนซนหาประสายาก | ที่มีมากตั้งกองครองสงวน | |
บ้างก็ชอบชาววังรังกระบวน | เนื้อก็นวลเสียงก็หวานขานก็เพราะ | |
ที่เต็มอัดกลัดมันกลั้นไม่หยุด | ก็รีบรุดเร็วรัดไปวัดเกาะ | |
เป็นเงินแดงแย่งยุดฉุดเอาเพลาะ | เถียงทะเลาะวุ่นวายไม่อายกัน | |
เพราะโลกีย์เจ้ากรรมแกทำเข็ญ | เผอิญเป็นทั่วโลกให้โศกศัลย์ | |
ถึงเทวบุตรภุชงค์พงศ์สุบรรณ | ก็เหมือนกันกับเราที่เศร้าใจ | |
ถ้ารักกันลั่นเปรี้ยงดังเสียงฟ้า | หูจะชาเสียด้วยดังฟังไม่ไหว | |
แต่เงียบเสียงสิยังอึงคะนึงไป | ราวกับไฟไหม้ฟางสว่างโพลง | |
ถ้าคนอื่นตรึกตรองก็ต้องที | แต่เรานี้ขวนขวายแทบตายโหง | |
ก็มิได้สายสมรนอนคลุมโปง | ยังดังโด่งพลอยเขาน่าเศร้าใจ | |
แต่นั่งตรึกนอนตรึกนึกถึงน้อง | แม้นจะรองชลนาสักห้าไห | |
ถ้าใครแย่งแกล้งพาขวัญตาไป | คงจะใส่เสียให้ยับไม่นับชิ้น | |
จะถากเชือดเลือดเนื้อเอาเกลือทา | สับศีรษะเสียให้สาอารมณ์ถวิล | |
จะทิ้งให้กาแร้งมันแย่งกิน | จึงจะสิ้นความแค้นแน่นอุรา | |
เอะอะไรใจจิตคิดฉะนี้ | ไม่ควรที่จะโกรธขึ้งด้วยหึงสา | |
จะเป็นเวรเปล่าเปล่าไม่เข้ายา | จิตนะอย่าอำมหิตให้ผิดคน | |
เมื่อรักเขาเราก็รักไว้นิ่งนิ่ง | ถึงใครชิงนางงามตามกุศล | |
ถ้าคู่แท้แลจะไปข้างไหนพ้น | อย่าร้อนรนรุกรานรำคาญใจ | |
ครั้นคิดได้หายหึงไม่ขึ้งโกรธ | ค่อยปราโมทย์ยิ้มย่องสนองไข | |
ที่จริงจิตฉันไม่กล้าจะฆ่าใคร | ตั้งหม้อใหญ่กระนั้นดีฉันเอง | |
แต่ความรักรักจริงไม่ทิ้งรัก | ยังไม่หักได้ก่อนลงนอนเขลง | |
น่าหัวร่อหนอเราไม่เข้าเพลง | พูดเอาเองแก้เองออกวุ่นวาย | |
ด้วยความรักหนักแน่นแสนจะคลั่ง | เหลือกำลังที่จะหักให้รักหาย |