หน้า:วรรณกรรมต่างเรื่อง - ๒๕๐๕.pdf/75

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๓
ถ้าสมรักนั่นแลฉันพลันสบาย ไม่เหมือนหมายแล้วเห็นไม่เป็นคน
ทำกระไรโฉมเฉลาจะเข้าใกล้ ฉันจะได้ฝากรักเสียสักหน
ขอเป็นข้านางงามไปตามจน จะสู้ทนทุบถองให้น้องใช้
ยิ่งรำพันปั่นป่วนรัญจวนจิต ถ้าแม้นผิดที่นี่แล้วที่ไหน
เหมือนหมายไม้กลางป่าพนาลัย สุดวิสัยที่จะมุ่งผดุงปอง
จะเอาจริงดังใจไม่ได้แท้ มีก็แต่ทรัพย์นึกไม่ตรึกถอง
ถ้านึกได้เหมือนนึกที่ตรึกตรอง จะนอนร้องละคอนเล่นให้เย็นใจ
นึกนึกแล้วก็เปล่าเรายิ่งวุ่น เจ้าประคุณน้ำตาพากันไหล
ท่านเจ้าจอมหม่อมจิตนี้คิดไป แสนอาลัยเพียงกายจะวายชนม์
เต็มกระเดือกเสือกกระแด่วอยู่แล้วหนอ จะสู่ขอสารพัดก็ขัดสน
จะกระโจมโถมเอาเราก็จน ครั้นจะทนอยู่เล่าเราก็ทุกข์
ไม่ได้ตามความรักเลยสักท่า ทุกทิวาราตรีไม่มีสุข
อุราเราร้อนเริงดังเพลิงลุก จะบากบุกเข้าไปอย่างไรดี
นึกจะแต่งศุภสารเป็นการลับ ก็คิดกลับกลัวน้องจะหมองศรี
ไม่เหมือนพบพักตราได้พาที ต้องอารีรักไว้แต่ในใจ
จะริเรื่องร่ำว่าก็น่าเกลียด ฉันขี้เกียจอธิบายน้ำลายไหล
สำหรับโลกโศกศัลย์ทุกวันไป กว่าจะได้พบพานก็นานครัน
จะขอลาน้องน้อยกลอยสวาท แรมนิราศราวป่าพนาสัณฑ์
เป็นดาบสทรงพรตพรหมจรรย์ ไปสวรรค์นิพพานสำราญกาย
ในชาตินี้บุญพี่นี้น้อยแล้ว เห็นคลาดแคล้วคลาเคลื่อนไม่เหมือนหมาย
มีแต่ทุกข์ระทมทับให้อับอาย เป็นผู้ชายสิ้นคิดอนิจจัง
เรื่องก็จบครบปีเดือนสี่สิ้น ใครอย่านินทาว่าลับหลัง
เอาเรื่องรักชักเหตุเทศน์ให้ฟัง พอเอวังก็มีเท่านี้เอง ฯ