หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗๓
ถ้าสมรักนั่นแลฉันพลันสบาย | ไม่เหมือนหมายแล้วเห็นไม่เป็นคน | |
ทำกระไรโฉมเฉลาจะเข้าใกล้ | ฉันจะได้ฝากรักเสียสักหน | |
ขอเป็นข้านางงามไปตามจน | จะสู้ทนทุบถองให้น้องใช้ | |
ยิ่งรำพันปั่นป่วนรัญจวนจิต | ถ้าแม้นผิดที่นี่แล้วที่ไหน | |
เหมือนหมายไม้กลางป่าพนาลัย | สุดวิสัยที่จะมุ่งผดุงปอง | |
จะเอาจริงดังใจไม่ได้แท้ | มีก็แต่ทรัพย์นึกไม่ตรึกถอง | |
ถ้านึกได้เหมือนนึกที่ตรึกตรอง | จะนอนร้องละคอนเล่นให้เย็นใจ | |
นึกนึกแล้วก็เปล่าเรายิ่งวุ่น | เจ้าประคุณน้ำตาพากันไหล | |
ท่านเจ้าจอมหม่อมจิตนี้คิดไป | แสนอาลัยเพียงกายจะวายชนม์ | |
เต็มกระเดือกเสือกกระแด่วอยู่แล้วหนอ | จะสู่ขอสารพัดก็ขัดสน | |
จะกระโจมโถมเอาเราก็จน | ครั้นจะทนอยู่เล่าเราก็ทุกข์ | |
ไม่ได้ตามความรักเลยสักท่า | ทุกทิวาราตรีไม่มีสุข | |
อุราเราร้อนเริงดังเพลิงลุก | จะบากบุกเข้าไปอย่างไรดี | |
นึกจะแต่งศุภสารเป็นการลับ | ก็คิดกลับกลัวน้องจะหมองศรี | |
ไม่เหมือนพบพักตราได้พาที | ต้องอารีรักไว้แต่ในใจ | |
จะริเรื่องร่ำว่าก็น่าเกลียด | ฉันขี้เกียจอธิบายน้ำลายไหล | |
สำหรับโลกโศกศัลย์ทุกวันไป | กว่าจะได้พบพานก็นานครัน | |
จะขอลาน้องน้อยกลอยสวาท | แรมนิราศราวป่าพนาสัณฑ์ | |
เป็นดาบสทรงพรตพรหมจรรย์ | ไปสวรรค์นิพพานสำราญกาย | |
ในชาตินี้บุญพี่นี้น้อยแล้ว | เห็นคลาดแคล้วคลาเคลื่อนไม่เหมือนหมาย | |
มีแต่ทุกข์ระทมทับให้อับอาย | เป็นผู้ชายสิ้นคิดอนิจจัง | |
เรื่องก็จบครบปีเดือนสี่สิ้น | ใครอย่านินทาว่าลับหลัง | |
เอาเรื่องรักชักเหตุเทศน์ให้ฟัง | พอเอวังก็มีเท่านี้เอง ฯ |