กำลังที่มียังไม่พอจะรักษาเมืองเชียงใหม่ต่อสู้ข้าศึกได้ จึงตั้งอยู่เพียงที่เวียงป่าซางนี้ พม่ายกมาตีหลายครั้ง ก็ต่อสู้รักษาไว้ได้ จนราว พ.ศ. ๒๓๓๘ จึงได้ขึ้นไปอยู่ครองเมืองเชียงใหม่ ดังนี้ ที่เวียงป่าซางเดี๋ยวนี้มีตลาดใหญ่ มีวัดเก่า ๒ วัด เรียก วัดอินทขีล (คือ หลักเมือง) แต่หลักอินทขีลได้ถอนไปรวมไว้กับหลักเมืองเชียงใหม่ วัด ๑ วัดป่าซางงาม เปนวัดใหญ่ พิเคราะห์ดูเห็นว่า เวียงป่าซางเปนที่ชัยภูมิ สมควรที่พระยากาวิละมาตั้ง ด้วยเปนที่อุดมด้วยไร่นา การรักษาต่อสู้ข้าศึกก็เหมาะ ด้วยมีลำน้ำแม่ทาอยู่ด้านเหนือ ลำน้ำพิงอยู่ด้านตวันตก และอยู่ตรงที่ร่วมทางคมนาคมจะไปเมืองลำพูนเมืองเชียงใหม่หรือจะไปมากับเมืองนครลำปางและเมืองตากสดวกทุกทาง กลางคืน เจ้าลำพูนมีซอให้ฟัง
เวลาเช้า ๘.๓๐ ก.ท. ออกเรือ แวะบ้านหนองดู่ เปนบ้านมอญ ได้ความว่า อพยพขึ้นมาจากข้างใต้ได้สัก ๓ ชั่วคน เดี๋ยวนี้มีมอญประมาณ ๑๒๐ คน มีวัดโบราณ ๒ วัด วัดดอน เรียกว่า วัดเดิม มีพระเจดีย์ก่ออิฐฐานสี่มุข พระเจดีย์กลม ลายปั้นงาม ทำนองจะเปนวัดหลวง อิกวัดหนึ่งอยู่ริมน้ำ เปนวัดเก่า ปฏิสังขรณ์ใหม่ บ้านหนองดู่มีเรื่องนิทานเล่ากันว่า เปนบ้านเศรษฐีซึ่งเปนบิดาของนางจามเทวี เดิมจะยกนางจามเทวีให้แก่บุตรเศรษฐีบ้านหนองเหวี่ยง แต่ทีหลังกลับคำ ด้วยเห็นบุตรเศรษฐีบ้านหนองเหวี่ยงรูปชั่ว บิดาสองฝ่ายเกิดวิวาทกัน ร้อน
