เครื่องดีดสีตีเป่าของไทยเรา โดยมากได้แบบอย่างมาจากอินเดียแต่ดึกดำบรรพ์ เช่นเดียวกันกับพวกเขมร มอญ พะม่า และชะวา มะลายู เพราะเช่นนั้น เครื่องดีดสีตีเป่าของชนชาวประเทศเหล่านี้จึงคล้ายคลึงกัน ยังสังเกตเห็นได้จนทุกวันนี้
ก็เครื่องดิดสีตีเป่าของชาวอินเดียอันเป็นต้นตำราเดิมนั้น เขาเรียกรวมกันว่า เครื่องสังคีต มีคัมภีร์ชื่อ สังคีตรัตนากร[1] จำแนกเป็น ๔ ประเภทต่างกัน เรียกในภาษาสังสกฤตดังนี้ คือ
๑) ตะตะ เป็นเครื่องประเภทที่มีสายสำหรับดีดสีเป็นเสียง
๒) สุษิระ เป็นเครื่องประเภทที่เป่าเป็นเสียง
๓) อะวะนัทธะ เป็นเครื่องประเภทที่หุ่มหนังตีเป็นเสียง
๔) ฆะนะ เป็นเครื่องประเภทที่กระทบเป็นเสียง
เครื่อง ๔ ประเภทที่กล่าวมานี้ ในคัมภีร์สังคีตรัตนากรบอกอธิบายต่อไปว่า เครื่องประเภทตะตะ (เครื่องสาย) กับสุษิระ (เครื่องเป่า) นั้น สำหรับทำให้เป็นลำนำ เครื่องประเภทอะวะ
- ↑ คัมภีร์นี้เปนภาษาสังสกฤต พราหมณ์กุปปุสวามี อารย ช่วยแปลอธิบายให้.
