ถึงจะแก้ไขใหม่ก็ลำบาก เมื่อสิ้นธุระแล้ว ขอให้ปล่อยพระองค์ออกจากกษัตริย์ดีกว่า เพราะทรงรู้สึกว่า คณราษฎรเอาพระองค์ใส่ลงในที่ ๆ เลวทราม หรือมิฉะนั้น พระองค์ก็ตาขาวเต็มที ซึ่งที่จริงมีถึง ๓ ทาง ทั้งสู้ ทั้งหนี คนไม่รู้ก็หาว่าขี้ขลาด.
มีความอีกข้อ ๑ ได้ทรงทราบข่าวเรื่องจะยึดเงิน ไม่ทราบว่า จะทำจริงหรือไม่เพียงไร ถ้าจะริบ ทรงขอลาออกเสียก่อน เพราะจะยอมเป็นหัวหน้าบอลเชวิคร่วมมือริบทรัพย์ญาติด้วยไม่ได้ เป็นยอมตาย ที่คณราษฎรจะคิดหาเงินจากคนมั่งมีด้วย Taxation นั้น ทรงยอมได้ แต่ในประกาศของคณราษฎรที่พูดออกไปนั้น ทำให้ต่างประเทศมีความสงสัย ทรงขอบอกว่า เมืองไทยจะทำอย่างเมืองจีนไม่ได้ และจะเปรียบกับอาฟกานิสตานก็ไม่ได้ เพราะภูมิประเทศผิดกัน เมืองไทยประเทศใกล้เคียงเอาเรือรบมาเมื่อไรก็ได้ จึ่งทรงขอทราบว่า คณราษฎรได้คิดดั่งนั้นจริงหรือ
พระยามโนปกรณ์กราบบังคมทูลว่า คณราษฎรไม่ได้คิดดั่งนั้นเลย คิดจะหาเงินโดยทางภาษีกับทาง Internal loan เท่านั้น
มีพระราชดำรัสว่า เมื่อได้รับคำยืนยันว่า ไม่ริบทรัพย์ จะจัดทางภาษีและทางกู้เงินในประเทศ จะทรงช่วยได้ พระคลังข้างที่มีอยู่ ๖ ล้าน จะยอมให้ แต่เงินนี้เป็นหลายเจ้าของด้วยกัน และมีทางอื่นที่ได้ทรงช่วยอยู่หลายประการ เช่น ในเรื่องลดเงินพระคลังข้างที่ และช่วยแบงก์สยาม ซึ่งเสนาบดีคลังและที่ปรึกษาในครั้งนั้นแนะนำให้ล้มเสีย ได้ทรงให้แบงก์ยืมโดยไม่เอาดอกเบี้ย ได้ทำโดยตั้งใจดีทุกอย่าง จึงเสียใจและน้อยใจมากที่คณราษฎรได้ออก
