หน้า:โคลงโบราณ - ๒๔๖๒.pdf/30

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๔
 เห็นหงษ์เหินห่างชู้ เดียวเหิน
เยื้องย่องมองมุ่งเมิล เมี่ยงหมิ้ง
ดั่งเรียมดุจเดียวเดิน เออาต มานา
โหยระทดใจหนิ้ง นึกน้องนองชล ฯ
 นกน้อยลงเล่นน้ำ ในบาง
บอกวิโยคเยาวพลาง พี่ชี้
ธานีนทีทาง แสนสนุกนิ์ นกเอย
นกก็เลื่อลอยลี้ เล่นแล้วบอกลาง ฯ
 นางนวลนางนกน้อย บินมา
เรียมก็สั่งสารา นกนั้น
นางนวลแม่ครวญหา นวลแม่ หมองฤๅ
นกนิยมสารซั้น สู่แล้วลานวล ฯ
 บำมรุบำราศเรื้อง บำมรุง
เวรวิบัติใดจุง จากเจ้า
ไยบุญพ่อพึงผดุง เผด็จบาป บ้างนา
เจ็บจนเทินทนเศร้า สุดร้อนเรียมคนึง ฯ