จึงตกลงกันว่า จะดำเนินการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุดที่พึงกระทำได้ ดังนั้น ในเช้าวันถัดมา ลิ้นชักจึงถูกโละ และเหล่าเครื่องประดับกับเสื้อผ้าของโอโซโนะก็ถูกนำไปยังวัด แต่คืนต่อมานางกลับมาและเฝ้ามองที่ตู้ลิ้นชักเหมือนเคย และในคืนถัดมา และในคืนหลังจากนั้น และทุก ๆ คืน นางก็ยังกลับมาอีก และแล้ว เรือนแห่งนั้นจึงกลายเป็นเรือนแห่งความหวาดหวั่น
แม่สามีของโอโซโนะจึงไปยังวัดประจำอำเภอ และแจ้งหัวหน้านักบวชถึงสิ่งทั้งปวงที่เกิดขึ้น พร้อมขอคำปรึกษาเกี่ยวกับภูตผี วัดแห่งนั้นเป็นวัดเซน และประธานนักบวชเป็นบุรุษสูงวัยและคงแก่เรียน ซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่า ไดเง็งโอโช ท่านว่า "จะต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่นางเป็นห่วงอยู่ อยู่ในหรือใกล้กับตู้ลิ้นชักนั้น" "แต่ลิ้นชักก็โล่งหมดแล้วนะเจ้าคะ" แม่เฒ่าตอบ "ไม่มีอะไรเหลือในตู้ลิ้นชักแล้วเจ้าค่ะ" "งั้น" ไดเง็งโอโชว่า "คืนนี้ อาตมาจะไปยังเรือนโยม และจับตาดูในห้องนั้น แล้วค่อยมาดูกันว่า จะทำอันใดได้บ้าง โยมต้องสั่งห้ามทุกคนเข้าไปในห้องนั้นระหว่างที่อาตมาเฝ้าดูอยู่ จนกว่าอาตมาจะเรียก"
หลังตะวันลับฟ้า ไดเง็งโอโชจึงไปยังเรือนนั้น และพบว่า ห้องได้รับการจัดเตรียมไว้พร้อมสรรพสำหรับท่านแล้ว ท่านอยู่ที่นั่นตามลำพัง พลางอ่าน
