ซึ่งโมซากุกับมิโนกิจิกำลังอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน พายุหิมะมหึมาก็ถาโถมใส่พวกเขา พวกเขารุดมาถึงท่าเรือข้ามฟาก และพบว่า คนเรือหนีหายไปแล้ว ทิ้งเรือไว้อีกฟากแม่น้ำ วันนั้นก็ไม่ใช่วันที่ควรว่ายน้ำเลย และคนตัดไม้จึงเข้าไปหลบในกระท่อมเจ้าของเรือข้ามฟาก พลางคิดไปว่า พวกตนโชคดีเพียงไรที่อย่างน้อยก็ได้เจอที่หลบภัย ในกระท่อมนั้นไร้เตาถ่าน และไม่มีที่ใดจะจุดไฟได้ มีแต่เสื่อ 2 ชั้น[1] กระท่อม กับประตูบานเดียว แต่ปราศจากหน้าต่าง โมซากุกับมิโนกิจิลั่นดาลประตูแล้วล้มตัวลงนอนพักผ่อนโดยเอาเสื้อฟางกันฝนคลุมตน ทีแรกทั้งคู่ก็มิได้รู้สึกหนาวมากนัก และคิดว่า พายุคงสลายไปในไม่ช้า
ชายชรานั้นเข้าสู่ห้วงนิทราแทบจะทันที แต่เจ้าหนุ่มมิโนกิจิตื่นตัวอยู่เป็นนาน คอยสดับเสียงลมอันน่าสะพรึง และเสียงหิมะซึ่งซัดสาดบานประตูไม่รู้จบ แม่น้ำกำลังคำราม และกระท่อมก็โอนเอนโคลงเคลงดังสำเภากลางทะเล ช่างเป็นพายุที่ร้ายนัก แล้วบรรยากาศก็หนาวเย็นขึ้นทุกขณะ และมิโนกิจิก็สั่นเทาอยู่ใต้เสื้อกันฝน แต่ในที่สุด ต่อให้หนาวเหน็บเพียงใด เขาก็หลับใหลไปอีกคน
หิมะที่โปรยปรายบนใบหน้าปลุกเขาให้ฟื้นตื่นจากนิทรา ประตูกระท่อมถูก
- ↑ กล่าวคือ อยู่กับผิวพื้นทรงจัตุรัสใหญ่สัก 6 ฟุตได้
