พังออก และด้วยแสงสว่างจากหิมะ (ยูกิอาการิ) เขาก็เห็นหญิงนางหนึ่งอยู่ในห้อง เป็นหญิงที่ขาวโพลนไปทั้งสิ้น นางกำลังโน้มกายอยู่เหนือโมซากุ และเป่าลมหายใจของนางรดเขา และลมหายใจของนางนั้นเล่าราวกับควันสีขาวยวง แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเอง นางก็หันมาหามิโนกิจิ แล้วค้อมตัวอยู่เหนือเขา เขาพยายามจะร้องออกมา แต่ก็พบว่า ไม่อาจส่งเสียงใด ๆ ได้เลย สตรีขาวโพลนนั้นโน้มกายลงมาเหนือเขา ลงมา ลงมาเรื่อย ๆ จนใบหน้านางแทบจะชิดเขา แล้วเขาก็เห็นว่า นางงดงามเหลือใจ แม้สายตานางจะทำให้เขากลัวก็ตาม นางคงจ้องมองเขาต่อไปอีกครู่สั้น ๆ แล้วพลันนางก็ยิ้มและกระซิบว่า "ข้าตั้งใจจะทำกับเจ้าเหมือนกับชายอีกคน แต่ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเจ้าขึ้นมาบ้าง เพราะเจ้ายังหนุ่มยังแน่น . . . เจ้าเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก มิโนกิจิ และข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าแล้ว แต่ถ้าเจ้าเกิดบอกเรื่องที่เจ้าเห็นในคืนนี้แก่ใครก็ตาม แม้เป็นมารดาของเจ้าเอง ข้าจะต้องล่วงรู้เป็นแน่ และแล้ว ข้าจะฆ่าเจ้า . . . จำคำข้าไว้!"
เอ่ยคำเหล่านี้แล้ว นางก็ผละไปจากเขา และล่องผ่านช่องประตูไป แล้วเขาก็พบว่า ตนเองขยับได้ และเขาจึงผุดลุกขึ้นแล้วมองออกไป แต่หญิงนั้นจะอยู่ที่ใดก็ไม่เห็นแล้ว และหิมะก็ไหลบ่าอย่างบ้าคลั่งเข้ามาในกระท่อม มิโนกิจิหับประตูแล้วเอาเศษไม้สองสามชิ้นมาผนึก
