หน้า:Kwaidan; Stories and Studies of Strange Things - Hearn - 1904.djvu/150

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว

ไม่รีรอแม้ชั่วขณะ นางก็ตอบเขาไปด้วยบทกลอนเหล่านี้

  •  "อิซูรุ ฮิ โนะ
  • โฮโนเมกุ อิโระ โวะ
  •  วางะ โซเดะ นิ
  • สึสึมาบะ อาซุ โมะ
  • คิมิยะ โทมารัง"
 "ตะวันแห่งวันใหม่ ส่องแสงใสว่องไวเหลือ
บังไว้ด้วยชายเสื้อ เผื่อชายข้าไม่ลาไป"[1]

ด้วยเหตุนั้น โทโมตาดะจึงรับรู้ว่า นางตอบรับความปฏิพัทธ์ของเขา และศิลปะในการสื่อสารความรู้สึกผ่านบทกลอนของนางนั้นแทบจะไม่ทำให้เขาประหลาดใจน้อยไปกว่าอารมณ์ยินดีที่ได้รับความมั่นใจผ่านบทกลอนนั้นเลย บัดนี้ เป็นที่แน่นอนสำหรับเขาแล้วว่า ทั่วทั้งโลกใบนี้ การที่จะพบเจอหญิงสาวคนใดที่งามตาและทรงปัญญามากไปกว่านางบ้านนอกผู้อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้อีกแล้วนั้นไม่มี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่ชนะใจหญิงสาวเช่นนั้น

    ก็มีความหมายแฝง แต่ศิลปะของการตีความนั้นไม่จำเป็นต้องอธิบายกันมากความ และคงไม่เป็นที่สนใจมากนักสำหรับผู้อ่านที่เป็นชาวตะวันตก ความหมายที่โทโมตาดะต้องการถ่ายทอดนั้น คือว่า "ระหว่างเดินทางไปเยี่ยมแม่ ข้าพบคนน่ารักดุจดังดอกไม้ และเพื่อประโยชน์ของคนน่ารักผู้นั้น ข้าจึงใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่นี่ แม่คนงามเอ๋ย ทำไมจึงมีสีแดงระเรื่อทั้งที่ยังไม่รุ่งสาง นี่หมายความว่าเจ้ามีใจให้ข้าแล้วใช่ไหม"

  1. สามารถตีความในหลายแง่ แต่บทกวีนี้สื่อถึงคำตอบดังตั้งใจไว้
126