| ต้องนอนเปลี่ยวเดี่ยวเอกา | ในพุ่มพนาอากานูมะ"[1] |
และเมื่อเอื้อนเอ่ยถ้อยกวีเหล่านี้แล้ว นางก็ร้องว่า "อา ท่านไม่ตระหนักหรอก ท่านไม่มีทางตระหนักว่า ตนเองทำอะไรลงไป! แต่พรุ่งนี้ เมื่อท่านไปยังอากานูมะ ท่านจะได้เห็น ท่านจะได้เห็นเอง . . ." กล่าวเช่นนี้แล้ว และหลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสารเหลือใจแล้ว นางก็จากไป
ครั้นซนโจตื่นขึ้นในยามเช้า ความฝันนี้ยังคาอยู่ในจิตใจอย่างแจ่มแจ้งนัก จนเขากระวนกระวายเป็นอันมาก เขาจำได้ถึงวาจาที่ว่า "แต่พรุ่งนี้ เมื่อท่านไปยังอากานูมะ ท่านจะได้เห็น ท่านจะได้เห็นเอง" แล้วเขาจึงตัดสินใจไปที่นั่นเดี๋ยวนั้น เผื่ออาจแจ้งใจได้ว่า เรื่องที่ฝันนั้นเป็นสิ่งใดยิ่งไปกว่าความฝันหรือไม่
ฉะนั้น เขาจึงไปยังอากานูมะ และที่นั่น เมื่อเขาไปถึงริมฝั่งน้ำแล้ว เขาก็เห็นเป็ดแมนดารินตัวเมียว่ายวนอยู่ลำพัง ในยามเดียวกันนั้นเอง นางเป็ดก็เห็นซนโจเข้า แต่แทนที่มันจะอุตส่าห์หนี มันก็ว่ายปรี่เข้ามายัง
- ↑ วรรคที่สามมีความหมายแฝงอันชวนสลดอยู่ เพราะพยางค์ที่รวมกันเป็นคำวิสามานยนามว่า อากานูมะ ("บึงแดง") นั้น จะอ่านเป็น อากานุ-มะ ก็ได้ ซึ่งหมายถึง "ช่วงเวลาแห่งความสัมพันธ์อันแยกจากกันไม่ได้ (หรืออันเปี่ยมสุข) ของเรา" ฉะนั้น บทกลอนนี้จึงถอดความดังนี้ก็ได้ คือ "ตอนตกเย็น ข้าชวนเขาให้มาอยู่เคียงคู่กัน . . . บัดนี้ หลังจากช่วงเวลาแห่งความผูกพันอันชื่นบานนั้นแล้ว กลับช่างโศกตรมเหลือเกินสำหรับคนที่ต้องนอนซมลำพังในเงามืดแห่งพุ่มไม้!" อนึ่ง คำว่า มาโกโมะ นั้น หมายถึง ไม้พุ่มขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งใช้สานตะกร้า
