หน้า:Kwaidan; Stories and Studies of Strange Things - Hearn - 1904.djvu/78

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว

ถวายคันฉ่องให้มาทำรูปพระอมิตาภสัมฤทธิ์สูง 33 ฟุต]

ครั้งนั้น มีสตรีสาวผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นภริยาชาวนา อาศัยอยู่ ณ มูเง็นยามะ บริจาคคันฉ่องของตนให้วัดใช้เป็นโลหะหลอมระฆัง แต่ภายหลัง นางเกิดเสียดายคันฉ่องยิ่งนัก นางนึกขึ้นได้ถึงเรื่องราวเกี่ยวกับคันฉ่องนั้นที่มารดาเคยเล่าให้ฟัง และนางก็จำได้ว่า คันฉ่องนั้นใช่แต่เคยเป็นของมารดานาง แต่ยังเคยเป็นของแม่และยายของมารดานางด้วย ทั้งนางยังระลึกได้ถึงรอยยิ้มพิมพ์ใจที่สะท้อนบนคันฉ่องนั้น จริงสิ ถ้านางลองเสนอเงินสักก้อนให้เหล่านักบวชแทนคันฉ่อง นางก็อาจขอมรดกตกทอดชิ้นนั้นคืนจากพวกเขาได้ แต่นางไม่มีเงินดังที่จำเป็นต้องใช้เลย คราใดที่นางไปวัด นางก็เห็นคันฉ่องของนางวางอยู่ ณ ลานวัดหลังราวรั้วท่ามกลางคันฉ่องอันอื่น ๆ ที่สุมกองกันอยู่ตรงนั้น นางดูออกเพราะด้านหลักคันฉ่องมีการสลักนูนเป็นรูปโชจิกูไบ อันเป็นสัญลักษณ์นำโชคสามประการ คือ สน ไผ่ และดอกบ๊วย ซึ่งเป็นที่สำราญตาของทารกอย่างนางในครั้งที่มารดาอวดโฉมคันฉ่องอันนี้แก่นางเป็นหนแรก นางจึงรอคอยโอกาสไปฉกชิงคันฉ่องนั้นมาซ่อนไว้ เพื่อที่นางจะได้เก็บสงวนไว้ตลอดไปนับจากนั้น แต่โอกาสก็ไม่มาสักที และนางก็เริ่มขุ่นใจเหลือใจ ด้วยเกิดรู้สึกราวกับว่า ตนได้หลงผิดบริจาคชีวิตส่วนหนึ่งให้เขาไป 

54