"ครั้นกูตายแล้ว การหลอมคันฉ่องไปหล่อระฆังก็จะไม่ยากอีก แต่คนผู้ลั่นระฆังใบนั้นให้แตกได้ไซร้ ผีกูจะให้สมบัติมหึมา"
ท่านต้องรู้ก่อนว่า โดยทั่วไปนั้นคิดกันว่า คนใดตายด้วยความโกรธขึ้ง หรือปลิดชีพตนด้วยความโกรธเคือง ความประสงค์หรือคำมั่นสัญญาสุดท้ายของคนผู้นั้นจะมีพลังเหนือธรรมชาติ พอหลอมคันฉ่องของหญิงผู้ล่วงลับนั้นเสร็จ และหล่อระฆังเป็นผลสำเร็จ ผู้คนก็นึกถึงข้อความในจดหมายขึ้นมา ต่างคนต่างมั่นใจว่า วิญญาณของผู้เขียนจดหมายจะบันดาลทรัพย์สินให้แก่ผู้ทำระฆังแตก และทันทีที่มีการแขวนระฆังไว้ในลานวัด ก็แห่กันไปลั่นระฆังใบนั้น โดยเหวี่ยงฆ้อนระฆังกันเต็มเหนี่ยวสุดเรี่ยวแรง แต่ก็เป็นที่ประจักษ์ว่า ระฆังใบนั้นเป็นระฆังชั้นยอด และมันอาจหาญทานทนการกระหน่ำตีของพวกเขา กระนั้น ผู้คนก็ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจไปง่าย ๆ พวกเขาไปลั่นระฆังกันต่ออย่างบ้าระห่ำ ทุกเวล่ำเวลา วันแล้ววันเล่า โดยไม่แยแสใด ๆ ต่อคำทัดท้านของนักบวช เหตุฉะนั้น การลั่นระฆังจึงกลายเป็นที่เดือดร้อน และเหล่านักบวชก็อดรนทนไม่ได้ และกำจัดระฆังนั้นเสียโดยกลิ้งมันลงเนินไปสู่บึง บึงนั้นลึก และระฆังก็จมจ่อมลงไปในท้องบึงจนมิด และนั่นคือจุดจบของเจ้าระฆัง เหลือแต่
