ใจความว่า อีอิ่ม อีสุ่น ทาษหม่อมเจ้าฉิมพลีหนีไปอยู่กับขุนวิเศษจัตุรงค์ ใจความว่า อีอิ่ม อีสุ่น ทาษหม่อมเจ้าฉิมพลีหนีไปอยู่กับขุนวิเศษจัตุรงค์ ๆ รับเอาตัวไว้ หม่อมเจ้าฉิมพลีแต่งให้หมื่นวิชิตกำแหงทำเรื่องราวยื่นพระยาพิไชยชาญฤทธิ์ ๆ รับเรื่องราวไว้ชำระ ได้ตัวอีสุ่นส่งให้หม่อมเจ้าฉิมพลีคนหนึ่ง แต่อีอิ่มนั้นพระยาพิไชยชาญฤทธิ์ว่าขุนพิเศษจัตุรงค์หาส่งไม่ พระยาพิไชยชาญฤทธิ์รับความหม่อมเจ้าฉิมพลียื่นเรื่องราวเรียกเงินซึ่งมิใช่กระทรวงไว้ชำระว่ากล่าวคน ให้เกิดความขัดเคืองใต้ฝ่าลอองธุลีพระบาท
จึงโปรดเกล้าฯ ให้มีหมายประกาศ ตั้งแต่นี้สืบไปภายน่า ห้ามอย่าให้ผู้ใดเอาความทาษลูกหนี้ไปให้พระยาพิไชยชาญฤทธิ์อันใช่กระทรวงว่ากล่าว แลเร่งเงินก็ดีเปนอันขาดทีเดียว ถ้าผู้ใดมิฟังขืนล่วงพระราชบัญญัตินำเอาความทาษลูกหนี้ไปว่ากล่าวเรียกเงินกับพระยาพิไชยชาญฤทธิ์ผิดด้วยกระทรวงโรงศาล จะให้ผู้นั้นเปนภัพสูญ มิให้เอามูลคดีนั้นว่ากล่าวยังโรงศาลต่อไป ถ้าผู้ใดได้เอาความทาษลูกหนี้ไปให้พระยาพิไชยชาญฤทธิ์ว่ากล่าวเร่งเงินอยู่แล้ว ก็ให้ผู้นั้นไปถอนเอาความแลตัวทาษลูกหนี้มาเสียจากพระยาพิไชยชาญฤทธิ์ ไปว่ายังกระทรวงโรงศาลเสียใหม่ตามรับสั่ง
อนึ่งผู้ใดมีคดีเกี่ยวข้องต่อเจ้าต่างกรม เจ้ายังไม่มีกรม แลหม่อมเจ้า หม่อมราชวงศ์ ฤๅฝ่ายเจ้าจะต้องเปนโจทย์ฟ้องหากล่าวโทษข้าราชการ ราษฎร ก็ให้นำเรื่องราวมายื่นต่อท่านผู้ใหญ่ในกรมวังตามกระทรวง อย่าให้เอาความเจ้าไปว่ากล่าวยังโรงศาล แลตระลาการตำแหน่งอื่น ให้ว่าเหมือนดังความหม่อมเจ้าฉิมพลีนี้.
