"ศากยสิงห์", "ภควันต์", "ชินราช", "โลกนาถ", "ธรรมราชา", และอื่น ๆ ในตอนที่พระองค์มีพระชนม์เพียง 7 วัน พระมารดาของพระองค์สิ้นพระชนม์ และพระเจ้าน้าของพระองค์จึงทรงเลี้ยงดูพระองค์สืบมา
เจ้าชายน้อยทรงเงียบขรึมและช่างคิด ทั้งดูจะไม่ทรงสำราญในการล่าสัตว์หรือฝึกฝนใช้กำลังอย่างใด ๆ อันจะยังให้พระองค์เหมาะสมต่อการเป็นผู้นำเผ่าของพระองค์ในการรบ ญาติสนิทมิตรสหายของพระองค์ และขุนนางผู้ใหญ่ในเผ่าศากยะ ไม่พึงใจในเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะกริ่งเกรงว่า เมื่อศัตรูมาโจมตีพวกตน คงจะได้พบว่า เจ้าชายผู้เยาว์ทรงสู้เขาไม่ได้ในอันที่จะเป็นผู้นำของพวกตนในการณรงค์ ฉะนั้น พวกเขาจึงไปเฝ้าพระบิดาของพระองค์ และทูลความคับข้องใจว่า เจ้าชายน้อยไม่ทรงทำอันใด นอกจากปล่อยพระองค์ไปตามพระอัธยาศัย และไม่ทรงเล่าเรียนสิ่งใดที่เป็นประโยชน์เลย เมื่อโคตมะทรงทราบเรื่องนี้ ก็ทรงขอให้พระราชา ผู้เป็นพระบิดาของพระองค์ ทรงกำหนดวันที่พระองค์จะได้แสดงเรี่ยวแรงและทักษะในศิลปะอันสมชายชาตรีทั้งปวง ในวันนัดหมายนั้น ผู้คนนับพันมากันคับคั่งยังสถานที่เลือกไว้ชมการอันเจ้าชายจะทรงกระทำ เจ้าชายทรงทำให้ทุกคนประหลาดใจ เพราะทรงสามารถขี่อาชาตัวดุร้ายที่สุดและซัดหอกเล่มหนักที่สุดได้ พระองค์ยังทรงยิงเกาทัณฑ์ด้วยคันธนูที่บุรุษพันนายก็งอไม่ได้ และเสียงที่ทรงดึงเกาทัณฑ์นั้นได้ยินไกลออกไปถึง 7,000 ไมล์ หลังจากนี้แล้ว ผู้คนก็สงบปากสงบคำ เหลือแต่ความพิศวงงงงัน
ครั้นพระชนม์ได้ 19 ปี พระองค์ก็เสกสมรสกับลูกพี่ลูกน้องของพระองค์เอง ซึ่งเป็นหญิงสาวผู้งดงามและดีงามอย่างวิเศษ ส่วน 10 ปีหลังจากนั้น เราไม่ทราบอันใดเกี่ยวกับพระองค์เลย แต่เรามั่นใจว่า จะทรงมีชีวิตที่เงียบสงบ ทรงปฏิบัติต่อผู้คนรอบข้างด้วยความสุภาพอ่อนน้อม และไม่ทรงตระหนักมากมายถึงโรคภัยและความโศก วันหนึ่งในช่วงที่มี
