ผู้ใช้:Inmylifewellalwaysgoon/ทดลองเขียน

c

Sneewittchen (Schneeweißchen).

xxx

c1

c1-1

Es war einmal mitten im Winter, und die Schneeflocken fielen wie Federn vom Himmel, da saß eine schöne Königin an einem Fenster, das hatte einen Rahmen von schwarzem Ebenholz, und nähte. Und wie sie so nähte und nach dem Schnee aufblickte, stach sie sich mit der Nadel in den Finger, und es fielen drei Tropfen Blut in den Schnee. Und weil das Rothe in dem Weißen so schön aussah, so dachte sie: hätt ich doch ein Kind so weiß wie Schnee, so roth wie Blut und so schwarz wie dieser Rahmen. Und bald darauf bekam sie ein Töchterlein, so weiß wie der Schnee, so roth wie das Blut, und so schwarz wie Ebenholz, und darum ward es das Sneewittchen genannt.

เป็นช่วงเวลาหนึ่งในใจกลางฤดูหนาว และผลึกหิมะร่วงหล่นราวขนนกจากฟากฟ้า ราชินีองค์หนึ่งซึ่งเลิศสิริโฉมประทับนั่งอยู่ริมหน้าต่างอันมีวงกบทำจากไม้มะเกลือสีนิล และทรงเย็บปัก และขณะที่พระนางทรงเย็บปักถักร้อยและเคลื่อนคล้อยดวงเนตรขึ้นชมหิมะนั้น ก็ทรงทำเข็มตำนิ้ว และพระโลหิตสามหยดก็หยดลงหิมะ และเพราะเหตุว่าสีแดงฉานช่างดูสคราญยิ่งนักเมื่ออยู่ในท่ามกลางสีขาว พระนางจึงทรงคิดว่า "ขอแค่เราได้มีลูกซึ่งขาวราวหิมะ แดงดังเลือด และดำดุจวงกบนี้" และไม่นานหลังจากนั้น พระนางก็ประสูติพระธิดาองค์น้อยซึ่งขาวทัดเทียมหิมะ แดงประดุจเลือด และดำเพียงมะเกลือ และเหตุฉะนั้น พระธิดาจึงได้รับพระนามว่า "สนีวิทเชิน"[1]

c1-2

Die Königin war die schönste im ganzen Land, und gar stolz auf ihre Schönheit. Sie hatte auch einen Spiegel, vor den trat sie alle Morgen und fragte:

ราชินีผู้นั้นทรงงามเลิศล้ำที่สุดในแผ่นดิน และทรงภูมิใจในความงามของตัวยิ่งนัก พระนางยังมีกระจกบานหนึ่ง ซึ่งจะเสด็จมาส่องทุกเช้า และทรงถามว่า

c1-3

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land?“

"กระจกเอ๋ยกระจกบนผนัง ใครงามล้ำกว่าคนทั้งสิ้นในแผ่นดิน"

c1-4

da sprach das Spieglein allzeit:

กระจกก็ทูลตอบเป็นนิตย์ว่า

c1-5

„Ihr, Frau Königin, seyd die schönste Frau im Land.“

"พระนางเจ้า ท่านนี้เล่างามกว่าใครในแผ่นดิน"

c1-6

Und da wußte sie gewiß, daß niemand schöner auf der Welt war. Sneewittchen aber wuchs heran, und als es sieben Jahr alt war, war es so schön, daß es selbst die Königin an Schönheit übertraf, und als diese ihren Spiegel fragte:

และฉะนั้น พระนางจึงมั่นพระทัยว่า ในพิภพนี้ไม่มีแล้วใครที่งามกว่าตัว แต่สนีวิทเชินก็เจริญชันษาขึ้น และครั้นเธอมีชนม์ได้เจ็ดปี ก็มีรูปโฉมตราตรึงซึ่งเป็นผลให้ในเรื่องความงามนั้นเธอเกินหน้าเกินตาใครแม้กระทั่งองค์ราชินี และเมื่อพระนางมีดำรัสตรัสถามกระจกว่า

c1-7

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land?“

"กระจกเอ๋ยกระจกบนผนัง ใครงามล้ำกว่าคนทั้งสิ้นในแผ่นดิน"

c1-8

sagte der Spiegel:

กระจกก็ทูลว่า

c1-9

„Frau Königin, Ihr seyd die schönste hier, aber Snewittchen ist noch tausendmal schöner als Ihr!“

"พระนางเจ้า ท่านนี้เล่างามกว่าใครในที่นี้ แต่สนีวิทเชินเพลินตากว่าท่านเป็นพันเท่า!"

c1-10

Wie die Königin den Spiegel so sprechen hörte, ward sie blaß vor Neid, und von Stund an haßte sie das Sneewittchen, und wenn sie es ansah, und gedacht, daß durch seine Schuld sie nicht mehr die schönste auf der Welt sey, kehrte sich ihr das Herz herum. Da ließ ihr der Neid keine Ruhe, und sie rief einen Jäger und sagte zu ihm: „führ das Sneewittchen hinaus in den Wald an einen weiten abgelegenen Ort, da stichs todt, und zum Wahrzeichen bring mir seine Lunge und seine Leber mit, die will ich mit Salz kochen und essen.“ Der Jäger nahm das Sneewittchen und führte es hinaus, wie er aber den Hirschfänger gezogen hatte und eben zustechen wollte, da fing es an zu weinen, und bat so sehr, er mögt ihm sein Leben lassen, es wollt nimmermehr zurückkommen, sondern in dem Wald fortlaufen. Den Jäger erbarmte es, weil es so schön war und gedachte: die wilden Thiere werden es doch bald gefressen haben, ich bin froh, daß ich es nicht zu tödten brauche, und weil gerade ein junger Frischling gelaufen kam, stach er den nieder, nahm Lunge und Leber heraus und bracht sie als Wahrzeichen der Königin mit, die kochte sie mit Salz und aß sie auf, und meinte sie hätte Sneewittchens Lunge und Leber gegessen.

ครั้นราชินีทรงได้ฟังกระจกว่าดังนั้น พระนางก็มีพระพักตร์ซีดเผือดไปด้วยความริษยา และนับแต่นั้นมา ก็ทรงชังสนีวิทเชิน และยามใดที่ทรงมองไปที่เธอ แล้วทรงคิดว่า เพราะเธอนี่เอง พระนางจึงมิใช่หญิงงดงามที่สุดในโลกอีกต่อไป พระทัยพระนางก็จะปั่นป่วน ความอิจฉาชวนให้พระนางไม่เป็นสุข และจึงทรงเรียกนายพรานเข้ามา และรับสั่งแก่เขาว่า "พาสนีวิทเชินเข้าไปในป่า ไปยังที่อันไกลนักหนา ณ ที่นั้น จงแทงนางให้ตาย และเพื่อเป็นเครื่องหมาย จงนำปอดและตับนางกลับมาให้ข้า ข้าจะเอาไปต้มเกลือกิน" นายพรานจึงนำพาสนีวิชเชินและเชิญเธอเสด็จออกไป แต่เมื่อเขาชักกริชล่าสัตว์ออกมา และกำลังจะจ้วงแทงเธอนั้น เธอก็เริ่มร่ำรำพันและวอนขอให้เขาไว้ชีวิตเธอ เธอจะไม่กลับมาอีก แต่จะหลีกรี้หนีเข้าไปในไพรพง นายพรานเกิดสงสาร เพราะเธอช่างโฉมสคราญยิ่งนัก และตระหนักว่า

c1-11

Sneewittchen aber war in dem großen Wald mutterseelig allein, so daß ihm recht Angst ward und fing an zu laufen und zu laufen über die spitzen Steine, und durch die Dornen den ganzen Tag: endlich, als die Sonne untergehen wollte, kam es zu einem kleinen Häuschen. Das Häuschen gehörte sieben Zwergen, die waren aber nicht zu Haus, sondern in das Bergwerk gegangen. Sneewittchen ging hinein und fand alles klein, aber niedlich und reinlich: da stand ein Tischlein mit sieben kleinen Tellern, dabei sieben Löfflein, sieben Messerlein und Gäblein, sieben Becherlein, und an der Wand standen sieben Bettlein neben einander frisch gedeckt. Sneewittchen war hungrig und durstig, aß von jedem Tellerlein ein wenig Gemüs und Brod, trank aus jedem Gläschen einen Tropfen Wein, und weil es so müd war, wollte es sich schlafen legen. Da probirte es die sieben Bettlein nach einander, keins war ihm aber recht, bis auf das siebente, in das legte es sich und schlief ein.

c1-12

Wie es Nacht war, kamen die sieben Zwerge von ihrer Arbeit heim, und steckten ihre sieben Lichtlein an, da sahen sie, daß jemand in ihrem Haus gewesen war. Der erste sprach: „wer hat auf meinem Stühlchen gesessen?“ Der zweite: „wer hat von meinem Tellerchen gegessen?“ Der dritte: „wer hat von meinem Brödchen genommen?“ Der vierte: „wer hat von meinem Gemüschen gegessen?“ Der fünfte: „wer hat mit meinem Gäbelchen gestochen?“ Der sechste: „wer hat mit meinem Messerchen geschnitten?“ Der siebente: „wer hat aus meinem Becherlein getrunken?“ Darnach sah der erste sich um und sagte: „wer hat in mein Bettchen getreten?“ Der zweite: „ei, in meinem hat auch jemand gelegen?“ und so alle weiter bis zum siebenten, wie der nach seinem Bettchen sah, da fand er das Sneewittchen darin liegen und schlafen. Da kamen die Zwerge alle gelaufen, und schrieen vor Verwunderung, und holten ihre sieben Lichtlein herbei, und betrachteten das Sneewittchen, „ei du mein Gott! ei du mein Gott! riefen sie, was ist das schön!“ Sie hatten große Freude an ihm, weckten es auch nicht auf, und ließen es in dem Bettlein liegen; der siebente Zwerg aber schlief bei seinen Gesellen, bei jedem eine Stunde, da war die Nacht herum. Als nun Sneewittchen aufwachte, fragten sie es, wer es sey und wie es in ihr Haus gekommen wäre, da erzählte es ihnen, wie seine Mutter es habe wollen umbringen, der Jäger ihm aber das Leben geschenkt, und wie es den ganzen Tag gelaufen, und endlich zu ihrem Häuslein gekommen sey. Da hatten die Zwerge Mitleiden und sagten: „wenn du unsern Haushalt versehen, und kochen, nähen, betten, waschen und stricken willst, auch alles ordentlich und reinlich halten, sollst du bei uns bleiben und soll dir an nichts fehlen; Abends kommen wir nach Haus, da muß das Essen fertig seyn, am Tage aber sind wir im Bergwerk und graben Gold, da bist du allein; hüt dich nur vor der Königin und laß niemand herein.“

c1-13

Die Königin aber glaubte, sie sey wieder die allerschönste im Land, trat Morgens vor den Spiegel und fragte:

c1-14

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land?“

c1-15

da antwortete der Spiegel aber wieder:

c1-16

„Frau Königin, Ihr seyd die schönste hier: aber Sneewittchen, über den sieben Bergen ist noch tausendmal schöner als Ihr!“

c1-17

wie die Königin das hörte erschrack sie und sah wohl, daß sie betrogen worden und der Jäger Sneewittchen nicht getödtet hatte. Weil aber niemand, als die sieben Zwerglein in den sieben Bergen war, da wußte sie gleich, daß es sich zu diesen gerettet hatte, und nun sann sie von neuem nach, wie sie es umbringen könnte, denn so lang der Spiegel nicht sagte, sie wär die schönste Frau im ganzen Land, hatte sie keine Ruh. Da war ihr alles nicht sicher und gewiß genug, und sie verkleidete sich selber in eine alte Krämerin, färbte ihr Gesicht, daß sie auch kein Mensch erkannte, und ging hinaus vor das Zwergenhaus. Sie klopfte an die Thür und rief: „macht auf, macht auf, ich bin die alte Krämerin, die gute Waare feil hat.“ Sneewittchen guckte aus dem Fenster: „was habt ihr denn?“ – „Schnürriemen, liebes Kind,“ sagte die Alte, und holte einen hervor, der war von gelber, rother und blauer Seide geflochten: „willst du den haben?“ – Ei ja, sprach Sneewittchen, und dachte die gute alte Frau kann ich wohl hereinlassen, die meints redlich; riegelte also die Thüre auf und handelte sich den Schnürriemen. „Aber wie bist du so schlampisch geschnürt, sagte die Alte, komm ich will dich einmal besser schnüren.“ Sneewittchen stellte sich vor sie, da nahm sie den Schnürriemen und schnürte und schnürte es so fest, daß ihm der Athem verging, und es für todt hinfiel. Darnach war sie zufrieden und ging fort.

c1-18

Bald darauf ward es Nacht, da kamen die sieben Zwerge nach Haus, die erschracken recht, als sie ihr liebes Sneewittchen auf der Erde liegen fanden, als wär es todt. Sie hoben es in die Höhe, da sahen sie, daß es so fest geschnürt war, schnitten den Schnürriemen entzwei, da athmete es erst, und dann ward es wieder lebendig. „Das ist niemand gewesen, als die Königin, sprachen sie, die hat dir das Leben nehmen wollen, hüte dich und laß keinen Menschen mehr herein.“

c1-19

Die Königin aber fragte ihren Spiegel:

c1-20

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land?“

c1-21

der Spiegel antwortete:

c1-22

„Frau Königin, Ihr seyd die schönste hier, aber Sneewittchen bei den sieben Zwergelchen ist tausendmal schöner als Ihr.“

c1-23

Sie erschrack, daß das Blut ihr all zum Herzen lief, da sie sah, daß Sneewittchen wieder lebendig geworden war. Darnach sann sie den ganzen Tag und die Nacht, wie sie es doch noch fangen wollte, und machte einen giftigen Kamm, verkleidete sich in eine ganz andere Gestalt, und ging wieder hinaus. Sie klopfte an die Thür, Sneewittchen aber rief: „ich darf niemand hereinlassen;“ da zog sie den Kamm hervor, und als Sneewittchen den blinken sah und es auch jemand ganz fremdes war, so machte es doch auf, und kaufte ihr den Kamm ab. „Komm ich will dich auch kämmen,“ sagte die Krämerin, kaum aber stack der Kamm dem Sneewittchen in den Haaren, da fiel es nieder und war todt. „Nun wirst du liegen bleiben,“ sagte die Königin, und ihr Herz war ihr leicht geworden, und sie ging heim. Die Zwerge aber kamen zu rechter Zeit, sahen was geschehen, und zogen den giftigen Kamm aus den Haaren, da schlug Sneewittchen die Augen auf, und war wieder lebendig, und versprach den Zwergen, es wollte gewiß niemand mehr einlassen.

c1-24

Die Königin aber stellte sich vor ihren Spiegel:

c1-25

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land!“

c1-26

der Spiegel antwortete:

c1-27

„Frau Königin, Ihr seyd die schönste hier, aber Sneewittchen, bei den sieben Zwergelchen ist tausendmal schöner als Ihr!“

c1-28

Wie das die Königin wieder hörte, zitterte und bebte sie vor Zorn: „so soll das Sneewittchen noch sterben, und wenn es mein Leben kostet!“ Dann ging sie in ihre heimlichste Stube, und niemand durfte vor sie kommen, und da machte sie einen giftigen, giftigen Apfel, äußerlich war er schön und rothbäckig, und jeder der ihn sah, bekam Lust dazu. Darauf verkleidete sie sich als Bauersfrau, ging vor das Zwerghaus und klopfte an. Sneewittchen guckte und sagte: „ich darf keinen Menschen einlassen, die Zwerge haben mirs bei Leibe verboten.“ „Nun, wenn Ihr nicht wollt, sagte die Bäuerin, kann ich euch nicht zwingen, meine Aepfel will ich schon los werden, da, einen will ich euch zur Probe schenken.“ – „Nein, ich darf auch nichts geschenkt nehmen, die Zwerge wollens nicht haben.“ – „Ihr mögt Euch wohl fürchten, da will ich den Apfel entzwei schneiden und die Hälfte essen, da den schönen rothen Backen sollt Ihr haben;“ der Apfel war aber so künstlich gemacht, daß nur die rothe Hälfte vergiftet war. Da sah Sneewittchen, daß die Bäuerin selber davon aß, und sein Gelüsten darnach ward immer größer, da ließ es sich endlich die andere Hälfte durchs Fenster reichen, und biß hinein, kaum aber hatte es einen Bissen im Mund, so viel [fiel] es todt zur Erde.

c1-29

Die Königin aber freute sich, ging nach Haus und fragte den Spiegel:

c1-30

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land?“

c1-31

da antworte er:

c1-32

„Ihr, Frau Königin, seyd die schönste Frau im Land!“

c1-33

„Nun hab ich Ruhe“ sprach sie, „da ich wieder die schönste im Lande bin, und Sneewittchen wird diesmal wohl todt bleiben.“

c1-34

Die Zwerglein kamen Abends aus den Bergwerken nach Haus, da lag das liebe Sneewittchen auf dem Boden und war todt. Sie schnürten es auf, und sahen, ob sie nichts giftiges in seinen Haaren fänden, es half aber alles nichts, sie konnten es nicht wieder lebendig machen. Sie legten es auf eine Bahre, setzten sich alle sieben daran, weinten und weinten drei Tage lang, dann wollten sie es begraben, da sahen sie aber daß es noch frisch und gar nicht wie ein Todter aussah, und daß es auch seine schönen rothen Backen noch hatte. Da ließen sie einen Sarg von Glas machen, legten es hinein, daß man es recht sehen konnte, schrieben auch mit goldenen Buchstaben seinen Namen darauf und seine Abstammung, und einer blieb jeden Tag zu Haus und bewachte es.

c1-35

So lag Sneewittchen lange, lange Zeit in dem Sarg und verweste nicht, war noch so weiß als Schnee, und so roth als Blut, und wenns die Aeuglein hätte können aufthun, wären sie so schwarz gewesen wie Ebenholz, denn es lag da, als wenn es schlief. Einmal kam ein junger Prinz zu dem Zwergenhaus und wollte darin übernachten, und wie er in die Stube kam und Sneewittchen in dem Glassarg liegen sah, auf das die sieben Lichtlein so recht ihren Schein warfen, konnt er sich nicht satt an seiner Schönheit sehen, und las die goldene Inschrift und sah, daß es eine Königstochter war. Da bat er die Zwerglein, sie sollten ihm den Sarg mit dem todten Sneewittchen verkaufen, die wollten aber um alles Gold nicht; da bat er sie, sie mögten es ihm schenken, er könne nicht leben ohne es zu sehen, und er wolle es so hoch halten und ehren, wie sein Liebstes auf der Welt. Da waren die Zwerglein mitleidig und gaben ihm den Sarg, der Prinz aber ließ ihn in sein Schloß tragen, und ließ ihn in seine Stube setzen, er selber saß den ganzen Tag dabei, und konnte die Augen nicht abwenden; und wenn er aus mußte gehen und konnte Sneewittchen nicht sehen, ward er traurig, und er konnte auch keinen Bissen essen, wenn der Sarg nicht neben ihm stand. Die Diener aber, die beständig den Sarg herumtragen mußten, waren bös darüber, und einer machte einmal den Sarg auf, hob Sneewittchen in die Höh und sagte: „um so eines todten [249] Mädchens willen, werden wir den ganzen Tag geplagt,“ und gab ihm mit der Hand einen Stumpf in den Rücken. Da fuhr ihm der garstige Apfelgrütz, den es abgebissen hatte, aus dem Hals, und da war Sneewittchen wieder lebendig. Da ging es hin zu dem Prinzen, der wußte gar nicht, was er vor Freuden thun sollte, als sein liebes Sneewittchen lebendig war, und sie setzten sich zusammen an die Tafel und aßen in Freuden.

c1-36

Auf den andern Tag ward die Hochzeit bestellt, und Sneewittchens gottlose Mutter, auch eingeladen. Wie sie nun am Morgen vor dem Spiegel trat und sprach:

c1-37

„Spieglein, Spieglein an der Wand: wer ist die schönste Frau in dem ganzen Land!“

c1-38

da antwortete er:

c1-39

„Frau Königin, Ihr seyd die schönste hier, aber die junge Königin ist tausendmal schöner als Ihr!“

c1-40

Als sie das hörte, erschrack sie, und es war ihr so Angst, so Angst, daß sie es nicht sagen konnte. Doch trieb sie der Neid, daß sie auf der Hochzeit die junge Königin sehen wollte, und wie sie ankam, sah sie, daß es Sneewittchen war; da waren eiserne Pantoffeln im Feuer glühend gemacht, die mußte sie anziehen und darin tanzen, und ihre Füße wurden jämmerlich verbrannt, und sie durfte nicht aufhören bis sie sich zu todt getanzt hatte.

c2

Zu Sneewittchen. No. 53.

c2-1

Dies Märchen gehört zu den bekanntesten, doch wird in Gegenden, wo bestimmt hochdeutsch herrscht, der plattdeutsche Namen beibehalten, oder auch verdorben in Schliwitchen. Im Eingang fällt es mit dem Märchen vom Machandelbaum zusammen, noch näher in einer andern Recension, wo sich die Königin, indem sie mit dem König auf einem Jagdschlitten fährt, einen Apfel schält und dabei in den Finger schneidet. Noch ein anderer Eingang ist folgender: Ein Graf und eine Gräfin fuhren an drei Haufen weißem Schnee vorbei, da sagte der Graf: „ich wünsche mir ein Mädchen, so weiß als dieser Schnee.“ Bald darauf kamen sie an drei Gruben rothes Bluts, da sprach er wieder: „ich wünsche mir ein Mädchen, so roth an den Wangen, wie dies Blut.“ Endlich flogen drei schwarze Raben vorüber, da wünschte er sich ein Mädchen; „das Haare hat so schwarz, wie diese Raben.“ Als sie noch eine Weile gefahren, begegnete ihnen ein Mädchen, so weiß wie Schnee, so roth wie Blut und so schwarzhaarig, wie die Raben und das war das Sneewittchen. Der Graf ließ es gleich in die Kutsche sitzen und hatte es lieb, die Gräfin aber sah es nicht gern und dachte nur, wie sie es wieder los werden könnte. Endlich ließ sie ihren Handschuh hinausfallen, und befahl dem Sneewittchen ihn wieder zu suchen, in der Zeit aber mußte der Kutscher geschwind fortfahren: nun ist Sneewittchen allein und kommt zu den Zwergen u.s.w. In einer andern Erzählung, ist das bloß abweichend, daß die Königin mit dem Sneewittchen in den Wald fährt, und es bittet ihm von den schönen Rosen, die da stehen, einen Strauß abzubrechen, während es bricht, fährt sie fort und läßt es allein. Endlich kennen wir noch eine dritte Recension: Ein König verliert seine Gemahlin, mit der er eine einzige Tochter Sneewittchen hat und nimmt eine andere, mit der er drei Töchter bekommt. Diese haßt das Stiefkind, auch wegen seiner wunderbaren Schönheit, und unterdrückt es, wo sie kann. Im Wald in einer Höhle wohnen sieben Zwerge, die tödten jedes Mädchen, das sich ihnen naht. Das weiß die Königin, und weil sie Sneewittchen nicht geradezu tödten will, hofft sie es dadurch los zu werden, daß sie es hinaus vor die Höhle führt und zu ihm sagt: „geh da hinein und wart bis ich wieder komme.“ Dann geht sie fort, Sneewittchen aber getrost in die Höhle. Die Zwerge kommen und wollen es anfangs tödten, weil es aber so schön ist, lassen sie es leben und sagen, es solle ihnen dafür den Haushalt führen. Sneewittchen hatte aber einen Hund, der hieß Spiegel, wie es nun fort ist, liegt der traurig im Schloß, die Königin fragt ihn:

c2-2

„Spiegel unter der Bank, sieh in dieses Land, sieh in jenes Land: wer ist die schönste in Engelland?“

c2-3

Der Hund antwortet: „Sneewittchen ist schöner bei seinen sieben Zwergen, als die Frau Königin mit ihren drei Töchtern.“ Da sieht sie, daß es noch lebt und macht einen giftigen Schnürriemen. Damit geht sie zur Höhle, ruft Sneewittchen, es solle ihr aufmachen. Sneewittchen will nicht, weil die sieben Zwerge ihm streng verboten, keinen Menschen hereinzulassen, auch seine Stiefmutter nicht, die es habe verderben wollen. Sie sagt aber zu Sneewittchen, sie habe keine Töchter mehr, ein Ritter habe sie ihr entführt, da wolle sie bei ihm leben und es putzen. Sneewittchen wird mitleidig und läßt sie herein, da schnürt sie es mit dem giftigen Schnürriemen, daß es todt zur Erde fällt, und geht fort. Die sieben Zwerge aber kommen, nehmen ein Messer und schneiden den Schnürriemen entzwei, da ist es wieder lebendig. Die Königin fragt nun den Spiegel unter der Bank, der giebt ihr dieselbe Antwort. Da macht sie ein giftiges Kopfband, geht mit dem hinaus und redet zu Sneewittchen so beweglich, daß es sie noch einmal einläßt: sie bindet ihm das Kopfband um, und es fällt todt nieder. Aber die sieben Zwerge sehen, was geschehen ist, schneiden das Kopfband ab und es hat das Leben wieder. Zum drittenmal fragt die Königin den Hund, und erhält dieselbe Antwort. Sie geht nun mit einem giftigen Apfel hinaus, und so sehr Sneewittchen von den Zwergen gewarnt ist, wird es doch von ihren Klagen gerührt, macht auf und ißt von dem Apfel, da ist es todt, und wie die Zwerge kommen, können sie nicht helfen, und der Spiegel unter der Bank sagt der Königin sie sey die schönste. Die sieben Zwerge aber machen einen silbernen Sarg, legen das Sneewittchen hinein und setzen es auf einen Baum vor ihrer Höhle. Ein Prinz kommt vorbei und bittet die Zwerge, ihm den Sarg zu geben, nimmt ihn mit und daheim läßt er es auf ein Bett legen und putzen, als wär es lebendig, und liebt es über alle Maßen, ein Diener muß ihm auch beständig aufwarten. Der wird einmal bös darüber: „da soll man dem todten Mädchen thun, als wenn es lebte!“ giebt ihn einen Schlag in den Rücken, da fährt der Apfelbissen aus dem Mund, und Sneewittchen ist wieder lebendig.

c3

c3-1

Num. 53. (Sneewittchen.) Vgl. Musäus Richildis, der den Reim etwas anders hat. Ueber das Ganze, besondere das Sitzen bei der der immer frisch aussehenden Leiche, Haralds härf. Sage. Cap. 25.

b

The Yellow Dwarf.

xxx

b1

Once upon a time there was a Queen who had an only daughter, and she was so fond of her that she never corrected her faults; therefore the Princess became so proud, and so vain of her beauty that she despised everybody. The Queen gave her the name of Toutebelle; and sent her portrait to several friendly kings. As soon as they saw it, they all fell in love with her. The Queen, however, saw no means of inducing her to decide in favour of one of them, so, not knowing what to do, she went to consult a powerful Fairy, called the Fairy of the Desert: but it was not easy to see her, for she was guarded by lions. The Queen would have had little chance if she had not known how to prepare a cake that would appease them. She made one herself, put it into a little basket, and set out on her journey. Being tired with wandering, she lay down at the foot of a tree and fell asleep; and on awaking, she found her basket empty, and the cake gone, while the lions were roaring dreadfully. “Alas, what will become of me!” she exclaimed, clinging to the tree. Just then she heard, “Hist! A-hem!” and raising her eyes, she saw up in the tree a little man not more than two feet high. He was eating oranges, and said to her, “I know you well, Queen; you have good reason to be afraid of the lions, for they have devoured many before you, and — you have no cake.” “Alas,” cried the poor Queen, “I should die with less pain if my dear daughter were but married!” “How! you have a daughter!” exclaimed the Yellow Dwarf. (He was so called from the colour of his skin, and his living in an orange-tree.) “I am delighted to hear it, for I have sought a wife by land and sea. If you will promise her to me, I will save you from the lions.” The Queen looked at him, and was scarcely less frightened at his horrible figure than at the lions. She made no answer until she saw them on the brow of a hill, running towards her. At this the poor Queen cried out, “Save me! Toutebelle is yours.” The trunk of the orange-tree; immediately opened; the Queen rushed into it; it closed, and the lions were baulked of their prey.

กาลครั้งหนึ่ง มีราชินีพระองค์หนึ่งซึ่งมีพระธิดาเพียงองค์เดียว และพระนางรักเธอมาก ถึงขั้นที่เธอทำผิดอันใด พระนางก็ไม่ตักเตือนแก้ไขเลย ดังนั้น องค์หญิงจึงกลายเป็นคนเย่อหยิ่งยิ่งนัก ตระหนักแต่ในสิริโฉมของตน จนไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา พระราชินีประทานนามให้เธอว่า ตูตแบล[2] และจัดส่งภาพเหมือนของเธอไปยังพระเจ้าแผ่นดินทั้งหลายที่มีสัมพันธไมตรีด้วย ทันทีที่ได้เห็นภาพวาด กษัตริย์เหล่านั้นก็ตกหลุมรักเธอ ทว่า ราชินีไม่เห็นมีหนทางใดเลยที่จะเอื้อนเอ่ยให้พระธิดาตกลงพระทัยในกษัตริย์องค์ใดองค์หนึ่งได้ เมื่อไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว จึงเสด็จไปปรึกษานางฟ้าผู้ทรงฤทธิ์นามว่า นางฟ้าทะเลทราย แต่การจะได้พบนางฟ้านั้นไม่ง่ายเลย เพราะมีสิงโตคอยคุ้มกันนางอยู่ ดีที่พระนางรู้วิธีทำเค้กไว้ล่อใจสิงโต หาไม่แล้วก็คงแทบไร้โอกาส พระนางทำเค้กขึ้นมาก้อนหนึ่งด้วยพระองค์เอง เอามันใส่ตะกร้าใบน้อย แล้วเคลื่อนคล้อยออกเดินทาง เสด็จดำเนินมาจนอ่อนล้า จึงผ่อนกายาลง ณ เชิงต้นไม้ แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป และเมื่อตื่นขึ้น พระนางพบว่า ตะกร้าว่างเปล่า และเค้กก็หายไป ขณะที่สิงโตฝูงใหญ่ก็ร้องคำรามจนชวนสะพรึง "อนิจจา ข้าจะเป็นอย่างไรล่ะทีนี้" พระนางอุทานพลางแนบกายเข้ากับต้นไม้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง "ฮึ่ม อะฮึม" จึงลืมพระเนตรขึ้น ก็เห็นว่า บนต้นไม้มีชายตัวจ้อย สูงน้อยกว่าสองฟุต กำลังกินส้ม แล้วกล่าวกับพระนางว่า "ข้ารู้จักท่านดี ราชินี ท่านมีเหตุอันควรให้ต้องกลัวสิงโตอยู่หรอก เพราะก่อนหน้าท่านมันก็เขมือบมาแล้วหลายคน และท่านก็ไร้แล้วซึ่งเค้ก" "อนิจจา" พระราชินีผู้รันทดร้องสลด "ข้าคงตายอย่างสบายใจกว่านี้ ถ้าธิดาแก้วตาของข้าได้ออกเรือนแล้ว" "ว่าไงนะ ท่านมีลูกสาวหรือ" เจ้าคนแคระสีเหลืองอุทาน (มันได้นามเช่นนั้นตามสีผิวของมันและจากการที่มันอาศัยอยู่ในต้นส้ม) "ดีใจจังที่ได้รู้ เพราะข้าเสาะหาเมียมาสุดดินแดนและผืนน้ำแล้ว ถ้าท่านให้คำมั่นว่าจะยกนางให้ข้า ข้าจะช่วยท่านให้พ้นจากสิงโต" ราชินีจ้องมองคนแคระ และรู้สึกว่า รูปลักษณ์อันเลวร้ายของมันน่าสยองขวัญน้อยกว่าสิงโต แต่พระนางก็ยังมิได้ตอบประการใด กระทั่งเหลือบไปเห็นฝูงสัตว์ร้ายย่างกรายเข้ามาทางพระนางถึงริมเนินแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ราชินีผู้น่าสงสารก็ร้องลั่นว่า "ช่วยข้า แล้วตูตแบลจะเป็นของเจ้า" ฉับพลันลำต้นไม้ก็เปิดอ้าออก พระนางจึงวิ่งเข้าไปในนั้น แล้วมันก็ปิดลง ฝูงสิงโตจึงชวดเหยื่อ

b2

The unfortunate Queen then dropped insensible to the ground, and while she was in this state she was transported to the palace, and placed in her own bed. When she awoke and recollected what had befallen her, she tried to persuade herself that it was all a dream and that she had never met with this dreadful adventure: but she fell into a melancholy state, so that she could scarcely speak, eat, or sleep.

แล้วพระนางผู้อับโชคก็เป็นลมล้มลงกับพื้น ก่อนจะได้รับการนำกลับตำหนัก และวางไว้บนแท่นพระบรรทม ทั้งที่ยังอยู่ในภาวะหมดสติเช่นนั้น ครั้นตื่นพระบรรทมและรำลึกได้แล้วว่า เกิดเหตุอันใดขึ้นกับพระองค์บ้าง พระนางก็เพียรพร่ำย้ำกับตนเองว่า ทั้งหมดนี้เป็นแค่ความฝัน พระนางไม่เคยเผชิญการผจญภัยอันชวนใจหายใจคว่ำนี้สักหน่อย แต่แล้วพระนางก็เริ่มจิตตก จนพูดแทบไม่ได้ กินแทบไม่ลง และนอนแทบไม่หลับ

b3

The Princess, who loved her mother with all her heart, grew very uneasy. She often begged her to say what was the matter, but the Queen always put her off with some reason that the Princess saw plainly enough was not the real one. Being unable to control her anxiety, she resolved to seek the famous Fairy of the Desert, whose advice as to marrying she was also desirous of obtaining, for everybody pressed her to choose a husband. She took care to knead the cake herself, and pretending to go to bed early one evening, she went out by a back staircase, and thus, all alone, set out to find the Fairy. But on arriving at the orange-tree, she was seized with a desire to gather some of the fruit. She set down her basket and plucked some oranges; but when she looked again for it, it had disappeared. Alarmed and distressed, she suddenly saw beside her the frightful little Dwarf. “What ails you, fair maid?” said he. “Alas!” replied she, “I have lost the cake which was so necessary to insure my safe arrival at the abode of the Desert Fairy.” “And what do you want with her?” said the Dwarf. “I am her kinsman, and as clever as she is.” “The Queen, my mother,” replied the Princess, “has lately fallen into despair. I fancy I am the cause of it; for she wishes me to marry; but I have not yet seen any one I think worthy of me. It is for this reason I would consult the Fairy.” “Don’t give yourself that trouble, Princess,” said the Dwarf; “I can advise you better than she. The Queen is sorry that she has promised you in marriage.” “The Queen promised me!” cried the Princess. “Oh, you must be mistaken.” “Beautiful Princess,” said the Dwarf, flinging himself at her feet, “it is I who am destined to enjoy such happiness.” “My mother have you for her son-in-law!” exclaimed Toutebelle, recoiling; “was there ever such madness!” “I care very little about the honour,” said the Dwarf, angrily. “Here come the lions; in three bites they will avenge me.” At the same moment the poor Princess heard the roars of the savage beasts. “What will become of me?” she cried. The Dwarf looked at her, and laughed contemptuously. “Be not angry,” said the Princess; “I would rather marry all the dwarfs in the world than perish in so frightful a manner. “Look at me well, Princess, before you give me your word,” replied he. “I have looked at you more than enough,” said she. “The lions are approaching; save me!” She had scarcely uttered these words, when she fainted. On recovering, she found herself in her own bed, and on her finger a little ring made of a single red hair, which fitted her so closely that the skin might have been taken off sooner than the ring. When the Princess saw these things, and remembered what had taken place, she became very despondent, which pained the whole Court.

ฝ่ายองค์หญิง ซึ่งรักพระมารดาสุดหัวใจ ก็ให้กระวนกระวายนัก มักเสด็จไปวิงวอนให้พระมารดาเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พระนางก็เฉไฉเรื่อยมา ด้วยเหตุผลบางประการที่องค์หญิงเห็นเป็นประจักษ์ว่า ไม่น่าใช่เหตุผลแท้จริง เมื่อสุดจะระงับความสงสัย องค์หญิงจึงตัดสินใจจะไปพบนางฟ้าทะเลทรายผู้โดงดัง เพื่อฟังคำเสนอแนะในเรื่องชีวิตสมรสซึ่งองค์หญิงกำลังอยากฟังอยู่พอดี เพราะถูกทุกผู้ทุกคนกดดันให้เลือกสวามีสักที องค์หญิงใส่ใจนวดแป้งปรุงเค้กด้วยตนเอง แล้วแสร้งเข้าบรรทมก่อนเวลาในเย็นวันหนึ่ง จากนั้นจึงเสด็จออกไปทางบันไดหลัง ดังนั้น จึงสามารถเดินทางไปพบนางฟ้าโดยลำพังตนได้ แต่เมื่อมาถึงต้นส้ม ก็เกิดรู้สึกอย่างท่วมท้นว่า อยากเก็บผลไม้เหล่านั้นบ้าง จึงวางตะกร้าลง แล้วลงมือเด็ดส้มบางผล แต่เมื่อองค์หญิงหันมองอีกครั้ง สิ่งทั้งนั้นก็อันตรธานไปทั้งสิ้น ขณะตกอกตกใจอยู่นั้น องค์หญิงก็พลันเห็นว่า ข้าง ๆ ตนเองมีคนแคระตัวจ้อยดูน่าขนลุกขนพองมิใช่น้อยอยู่ "ทุกข์ใจอะไรจ๊ะ คนสวย" เจ้าคนแคระว่า "อนิจจา" องค์หญิงตอบ "เค้กข้าหายไป ซึ่งข้าต้องใช้เพื่อให้แน่ใจว่า การเดินทางไปยังที่พำนักนางฟ้าทะเลทรายจะปลอดภัยไร้กังวล" "อยากได้อะไรจากนางฟ้าเล่า" คนแคระเอ่ย "ข้าเป็นญาตินาง และหลักแหลมพอ ๆ กับนางนั่นแหละ" "พระราชินี พระชนนีของข้า" องค์หญิงตอบ "ในช่วงนี้ทรงวิโยคโศกจิต ข้าคิดว่า ข้าเป็นต้นเหตุแห่งการนั้น เพราะพระชนนีทรงประสงค์ให้ข้ามีคู่ครอง แต่ข้ายังไม่พบคนใดที่ควรครองคู่กับข้าเลย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงใคร่ปรึกษากับนางฟ้า"

b4

Toutebelle had now lost much of her pride. She saw no better way of getting out of her trouble than by marrying some great king with whom the Dwarf would not dare to dispute. She, therefore, consented to marry the King of the Gold Mines, a very powerful and handsome Prince, who loved her passionately. It is easy to imagine his joy when he received this news. Everything was prepared for one of the grandest entertainments that had ever been given. The King of the Gold Mines sent home for such sums of money that the sea was covered with the ships which brought them. Now that she had accepted him, the Princess found in the young King so much merit that she soon began to return his affection, and became very warmly attached to him.

b5

At length the day so long wished for arrived. Everything being ready for the marriage, the people flocked in crowds to the great square in front of the palace. The Queen and Princess were advancing to meet the King, when they saw two large turkey-cocks, drawing a strange-looking box. Behind them came a tall old woman, whose age and decrepitude were no less remarkable than her ugliness. She leaned on a crutch. She wore a black ruff, a red hood, and a gown all in tatters. She took three turns round the gallery with her turkey-cocks before she spoke a word; then, stopping and brandishing her crutch, she cried, “Ho! ho! Queen! — Ho! ho! Princess! Do you fancy you can break your promises to my friend the Yellow Dwarf! I am the Fairy of the Desert! But for him and his orange-tree, know you not that my great lions would have devoured you?” “Ah! Princess,” exclaimed the Queen, bursting into tears, “what promise have you made?” “Ah! Mother,” cried Toutebelle, sorrowfully, “what promise have you made?” The King of the Gold Mines, enraged at this interruption, advanced upon the old woman, sword in hand, and cried, “Quit this palace for ever, or with thy life thou shalt atone for thy malice!”

b6

Scarcely had he said this when the lid of the box flew up as high as the ceiling, with a terrific noise, and out of it issued the Yellow Dwarf, mounted on a large Spanish cat, who placed himself between the Fairy of the Desert and the King of the Gold Mines. “Rash youth!” cried he, “think not of assaulting this illustrious Fairy: it is with me alone thou hast to do! The faithless Princess who would give thee her hand has plighted her troth to me, and received mine. Look if she have not on her finger a ring of my hair.” “Miserable monster,” said the King to him, “hast thou the audacity to declare thyself the lover of this divine Princess?” The Yellow Dwarf struck his spurs into the sides of his cat, which set up a terrific squalling, and frightened everybody but the King, who pressed the Dwarf so closely that he drew a cutlass, and defying him to single combat, descended into the court-yard, the enraged King following him. Scarcely had they confronted each other, the whole Court being in the balconies to witness the combat, when the sun became as red as blood, and it grew so dark that they could scarcely see themselves. The two turkey-cocks appeared at the side of the Yellow Dwarf, casting out flames from their mouths and eyes. All these horrors did not shake the heart of the young King; but his courage failed when he saw the Fairy of the Desert, mounted upon a winged griffin, and armed with a lance, rush upon his dear Princess, and strike so fierce a blow that she fell into the Queen’s arms bathed in her own blood. The King ran to rescue the Princess; but the Yellow Dwarf was too quick for him: he leaped with his cat into the balcony, snatched the Princess from the arms of the Queen, and disappeared with her.

b7

The King was gazing in despair on this extraordinary scene, when he felt his eyesight fail; and by some irresistible power he was hurried through the air. The wicked Fairy of the Desert had no sooner set her eyes on him than her heart was touched by his charms. She bore him off to a cavern, where she loaded him with chains; and she hoped that the fear of death would make him forget Toutebelle. As soon as they had arrived there, she restored his sight, and appeared before him like a lovely nymph. “Can it be you, charming Prince?” she cried. “What misfortune has befallen you?” The King replied, “Alas, fair nymph, I know not the object of the unkind Fairy who brought me hither.” “Ah, my Lord,” exclaimed the nymph, “if you are in the power of that woman you will not escape without marrying her.” Whilst she thus pretended to take great interest in the King’s affliction, he caught sight of her feet, which were like those of a griffin, and by this at once knew her to be the wicked Fairy. He, however, took no notice of it. “I do not,” said he, “entertain any dislike to the Fairy of the Desert, but I cannot endure that she should keep me in chains like a criminal.” The Fairy of the Desert, deceived by these words, resolved to carry the King to a beautiful spot. So she made him enter her chariot, to which she had now harnessed swans, and fled with him from one pole to the other.

b8

Whilst thus travelling through the air, he beheld his dear Princess in a castle all of steel, the walls of which, reflecting the rays of the sun, became like burning-glasses, and scorched to death all who ventured to approach them. She was reclining on the bank of a stream. As she lifted her eyes, she saw the King pass by with the Fairy of the Desert, who, through her magic arts, seemed to be very beautiful; and this made her more unhappy than ever, as she thought the King was untrue to her. She thus became jealous, and was offended with the poor King, while he was in great grief at being so rapidly borne away from her.

b9

At length they reached a meadow, covered with a thousand various flowers. A deep river surrounded it, and in the distance arose a superb palace. As soon as the swans had descended, the Fairy of the Desert led the King into a handsome apartment, and did all she could that he might not think himself actually a prisoner.

b10

The King, who had his reasons for saying kind things to the old Fairy, was not sparing of them, and by degrees obtained leave to walk by the sea-side. One day he heard a voice, and looking rapidly around him, he saw a female of great beauty, whose form terminated in a long fish’s tail. As soon as she was near enough to speak to him, she said, “I know the sad state to which you are reduced by the loss of your Princess; if you are willing, I will convey you from this fatal spot.” As the King hesitated, the Syren said, “Do not think I am laying a snare for you; if you will confide in me, I will save you.” “I have such perfect confidence in you,” said the King, “that I will do whatever you command.” “Come with me then,” said the Syren; “I will first leave on the shore a figure so perfectly resembling you that it shall deceive the Fairy, and then convey you to the Steel Castle.”

b11

She cut some sea-rushes, and, making a large bundle of them, they became so like the King of the Gold Mines that he had never seen so astonishing a change. The friendly Syren then made the King seat himself upon her great fish’s tail, and carried him off. They soon arrived at the Steel Castle. The side that faced the sea was the only part of it that the Yellow Dwarf had left open. The Syren told the King that he would find Toutebelle by the stream near which he had seen her when he passed over with the Fairy. But as he would have to contend with some enemies before he could reach her, she gave him a diamond sword, with which he could face the greatest danger, warning him never to let it fall. The King thanked the Syren warmly, and strode on rapidly towards the Steel Castle. Before he had gone far four terrible sphinxes surrounded him, and would quickly have torn him in pieces, if the diamond sword had not proved as useful to him as the Syren had predicted. He dealt each of them its death-blow, then advancing again, he met six dragons, covered with scales. But his courage remained unshaken, and making good use of his sword, there was not one that he did not cut in half at a blow. Without further obstacle, he entered the grove in which he had seen Toutebelle. She was seated beside the fountain, pale and suffering. At first she indignantly fled from him. “Do not condemn me unheard,” said he. “I am an unhappy lover, who has been compelled, despite himself, to offend you.” He flung himself at her feet, but in so doing he unfortunately let fall the sword. The Yellow Dwarf, who had lain hidden behind a shrub, no sooner saw it out of the King’s hands than he sprang forward to seize it. The Princess uttered a loud shriek, which luckily caused the King to turn suddenly round, just in time to snatch up the sword. With one blow he slew the wicked Dwarf, and then conducted the Princess to the sea-shore, where the friendly Syren was waiting to convey them to the Queen. On their arrival at the palace, the wedding took place, and Toutebelle, cured of her vanity, lived happily with the King of the Gold Mines.

a

1

Little Red Riding Hood.

xxx

2

"I think" inquired the Wolf, "you said you were going to see your grandmother?"

3

The Home Treasury. Little Red Riding Hood. An entirely new Edition. With new pictures by an eminent Artist. Edited by F e l i xS u m m e r l y . London: Joseph Cundall, 12, Old Bond Street. 1843. The Copyright of these Works is registered pursuant to Statute 5 and 6 Vic. c. 45.

4

Preface.

คำนำ

W ith which of the northern nations of Europe, Saxons, Franks, Northmen or Normen, the Traditionary Tale of Little Red Riding Hood originated, I have not been able to ascertain. As far as I can learn, the earliest publication of the tale was made by Charles Perrault, a member of the French Academy, and a celebrated literateur of his day. He published this, with some other like fictions in the year 1697, under his son's name of Perrault d'Armancour. The title was "Le Petit Chaperon Rouge." From this period there have been countless successive republications. A French edition of Perrault's Tales of the date of 1698 is in the British Museum, which has the double title of "Contes de ma Mère L'Oye," and "Histoires on Contes du Temps passé." When the earliest version appeared in English I know not; and I should be happy to receive any communications on the subject. I have before me not less than five penny editions of a very primitive sort, printed almost on brown paper; with wood cuts that might be taken as blocks belonging to Pfister of the fifteenth century, or any other early wood engravings. The books are without date: but do not look more than fifty years old.

นิ ทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงนี้มีกำเนิดมาจากชาติทางเหนือกลุ่มใดในหมู่ยุโรป แซ็กซัน แฟรงก์ นอร์ทแมนหรือนอร์แมน[3] ข้าพเจ้าก็ยังสืบทราบไม่ได้ เท่าที่รู้ได้ การเผยแพร่นิทานนี้ครั้งเก่าแก่ที่สุดมาจากชาร์ล แปโร[4] สมาชิกบัณฑิตยสถานฝรั่งเศส และนักวรรณกรรมผู้โด่งดังในยุคสมัยของเขา เขาเผยแพร่นิทานนี้พร้อมกับเรื่องอื่น ๆ อย่างเช่นบันเทิงคดีในปี 1697 โดยใช้ชื่อบุตรชายของตน คือ แปโร ดาร์ม็องกูร์ นามนิทานก็คือ เลอเปอตีชัปรงรูจ[5] ตั้งแต่นี้ก็ได้รับการเผยแพร่ซ้ำต่อ ๆ กันมานับครั้งไม่ถ้วน นิทานของแปโรฉบับภาษาฝรั่งเศสปี 1698 นั้นมีอยู่ที่พิพิธภัณฑ์บริเตน ซึ่งได้รับการตั้งชื่อให้สองชื่อ คือ กงเดอมาแมร์ลัว[6] และ อิสตัวองกงดูต็องปาเซ[7] ฉบับแรกสุดในภาษาอังกฤษมีขึ้นเมื่อใด ข้าพเจ้าก็ไม่ทราบ และย่อมจะยินดีถ้าได้รับแจ้งอย่างใด ๆ ในเรื่องนี้ ในมือข้าพเจ้ามีฉบับราคาห้าเพนนีหลายฉบับซึ่งออกจะโบราณมาก พิมพ์ลงกระดาษซึ่งแทบจะเป็นสีน้ำตาลไปหมดแล้ว มีภาพพิมพ์ไม้ซึ่งน่าเชื่อว่า มาจากแม่พิมพ์ของฟิสเทอร์เมื่อศตวรรษที่ 15[8] หรือไม่ก็ภาพสลักไม้อื่นใดจากยุคแรก ๆ หนังสือฉบับเหล่านี้ไม่ลงวันที่ไว้ แต่ดูแล้วอายุไม่เกิน 50 ปี

5

Little Red Riding Hood.

หนูน้อยหมวกแดง

6

I n a little thatched cottage near the forest in Hampshire, which is called the "New Forest," there lived a hard working, industrious couple. The husband was a faggot maker, and the wife used to spend all her spare time from her household duties in spinning thread, for these good people lived a great many years ago when there were no large towns in which thread was made by steam engines.

ณ กระท่อมมุงแฝกหลังน้อยชายป่าในแฮมป์เชอร์ อันเรียกกันว่า "ป่าใหม่" นั้น มีสองสามีภริยาผู้มุมานะและบากบั่นอาศัยอยู่ สามีนั้นเป็นคนตัดฟืน ส่วนภริยาใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการปั่นด้ายซึ่งเป็นกิจหน้าที่ในครัวเรือนของนาง ทั้งนี้ เพราะคนแสนดีเหล่านี้มีชีวิตอยู่เมื่อหลายต่อหลายปีก่อน อันเป็นยุคที่ไร้เมืองใหญ่ซึ่งใช้เครื่องจักรไอน้ำผลิตด้าย

7

The cottager and his wife had only one child, a little daughter, who at the time of this story, was about eight years old.

ชายเจ้าของกระท่อมกับภริยามีบุตรเพียงคนเดียว เป็นบุตรสาวตัวน้อยซึ่งอายุได้ราว 8 ปีในเวลาตามท้องเรื่องของเรานี้

8

She was a handy little maid, and it was her wish to do every thing she could to assist her mother. She was an early riser, getting up as soon as the sun began to shine, in order to make use of the whole daylight for her work, as the family were obliged to put out their lights when they heard the curfew bell toll. She helped her mother in getting ready her father's breakfast before he went to his work. After breakfast she was busy in putting every thing tidy and orderly in the house. She would then go on short errands for her mother; sometimes to take her father his meals to him in the forest, when he was too busy to come home; sometimes to inquire after the health of a sick neighbour: sometimes to see her good old grandmother, who lived three miles off near another part of the forest.

8

When she had done all her errands and whatever else her mother wished, she would then try and learn to spin, and to mend and darn her father's clothes. When she had time to spare she attended to her garden, out of which she often gathered a few herbs to present to her father for his supper, when he came home from his work hungry and tired. At other times, she was at work making little presents for her playfellows, for she was a kind and thoughtful child. She was always light-hearted and happy, and thoroughly enjoyed a good hearty game of play. All her young friends were very fond of her, and were eager to do any thing to please her.

9

It was the child's great delight to be useful and helpful to her parents, who were very fond of her; not because she was so useful to them, but because she was generally so very good and obedient. Her parents dearly loved her, and so did all her friends and acquaintances, and no one better than her dear old grandmother.

10

Her grandmother, who was old, had herself made for her a little red hood, such as was then worn in riding, which she gave to her as a present on her birth-day, when she was eight years old. It was a nice comfortable little hood, and so warm and pleasant to wear, that the little girl never went out without her red hood, when the weather was wet or cold.

11

The little red hood always looked so bright and smart among the green trees, that it could always be seen a long way off. When the neighbours used to spy out the red hood far off among the trees, they would say to one another, "Here comes Little Red Riding Hood" and this was said so often, that at last, the little girl got the name of "Little Red Riding Hood" and she was seldom called by any other name. Indeed, I have never been able to learn what her other name was. But every body knew of her by this name; and so by the name of "Little Red Riding Hood" we too will call her.

12

She taught her how to pray.

13

Her grandmother did many other and better things for her grandchild than making her a "hood." She taught her how to knit, to spin, to bake bread, and to make butter—how to sing, so that she might join in the music in the Church—how to be good natured, and kind, and charitable—how to be courageous and honest, and to speak the truth at all times—how to be grateful how to love and worship God—and to pray for God's blessing and providence.

14

This good woman fell sick, and as she had no one to sit with her and attend to her, Little Red Riding Hood, was sent to her every day for this purpose by her mother.

15

At last the grandmother seemed to be get ting well, owing, I have no doubt, to the patient nursing of her good grandchild. Still she was very weak. It was in the Autumn of the year, when honey is taken from the hives of the bees.

16

This year, Little Red Riding Hood's bees had made some delicious honey, and as soon as it was put into pots, her first thought was to take some to her grandmother. Having got up very early one morning she said to her mother,

17

"Pray, dear mother, let me take a pot of honey to grandmother this morning."

18

"So you shall," answered the mother, "and also a nice pat of fresh butter. Put on your little red hood, and get a clean cloth for the butter, and your little basket ready."

19

Little Red Riding Hood was full of glee at the thoughts of going, and was ready dressed in a few minutes, with the pot of honey and pat of butter nicely packed in the basket. She did not stay for her breakfast, but started at once, intending to breakfast with her grandmother.

20

The morning was beautifully bright. The sun had just risen, making the dew drops on the trees glitter and sparkle like gold; and the gossamer swung from the boughs like webs of silver. The skylarks were cherrupping over her head. The air was filled with the fragrance of the wild thyme as it crunched beneath her tread. She tripped along with a heart full of joy, not thinking of the weight of her basket, which was rather heavy for such a little girl.

21

When she came to a part of the forest which was rather dark and overshadowed with the trees, a very large wolf suddenly stepped out. Little Red Riding Hood was startled, but continued to walk on quickly. The wolf followed her and overtook her.

22

Upon coming up to her he grinned maliciously, his evil eye stared. He showed his sharp white teeth and looked most cruel and frightful. He looked as if he would eat her up. The little girl began, as you may suppose, to be frightened.

22

Hark! what are those sounds? It is the whistle and singing of some of the faggot makers going to their work.

23

How different the wolf looks now! how demure! he hides his teeth! walks gently along and seems quite another animal. The wolf, who was as cunning as he was cruel, hearing that people were near, at once changed his savage look into one of as much kindness as it was possible for him to do. Presently up came the faggot makers; and the wolf slunk by the side of the little girl as though he were afraid of them.

24

"Good morning, Little Red Riding Hood," said one of the faggot makers.

25

"You are up betimes. Where are you going thus early?"

26

"To see grandmother," replied Little Red Riding Hood.

27

The wolf actually came close to the child's side, and rubbed his head against her hand as though he was very fond of her and knew her.

28

"Why here's a wolf!" exclaimed one of the men.

29

"As I am alive," cried another, "I think it must be the very wolf that stole my sheep the other night."

30

"No, upon the honour of a wolf," said the treacherous knave very quickly; which was a falsehood, for he had stolen the man's sheep.

31

"Come, let us kill him," they all exclaimed.

32

"No, no, don't kill him," said Little Red Riding Hood. "Perhaps he is innocent—and I don't think he can be so very savage, for he did not touch me before you came up."

33

"Well, well, child, we'll let him go this once for your sake," said they, "but we advise him to be on his good behaviour."

34

So they wished the child "good morning," and went away.

35

As soon as they were gone the wolf put his paw to his heart, and said, "Many thanks, dear little friend. I am very grateful to you for your protection of me, and I will not fail to remember it. I wish you a very good morning."

36

So he pretended to walk off, when suddenly, however, he returned, and he said in a soft bland tone. "I think you said you were going to see your grandmother—Where does the dear creature live?"

37

"In a little cottage which is covered with woodbine and jessamine, not far from Copthurst Gate," answered Little Red Riding Hood.

38

"How do you get in?" said the wolf.

39

"By tapping at the door, and Granny, if she is at home, will tell you to pull the latch, and the door will open."

40

"Good bye, good bye," said the wolf eagerly, and ran off into the forest.

41

As soon as he was gone, Little Red Riding Hood began to pick some sweet purple and white violets for a nosegay for her grandmother, when she thought to herself, "I wonder why the wolf asked me any questions about Granny? Being a stranger, I think I ought not to have told him." And she began to be afraid of the wolf's mischief. Indeed, it was a fault of Little Red Riding Hood that she was sometimes too fond of talking: and when she thought upon this matter, more and more she felt that she had done wrong in telling the wolf anything. The best thing she could do, she said, will be to hasten onwards as quickly as possible.

42

The wolf, when he left her, darted through the forest, bounding over the furze and brambles, and ran as hard as he could until he reached the house of the grandmother. He tapped at the door, and the grandmother, who was in bed, called to him to come in, not knowing it was a wolf. The sly wolf said,

43

"Are you alone, madam?"

44

"Yes, quite alone," was the answer.

45

So he rushed in and flew upon the bed, tore the grandmother out of it, and ate her up in a few minutes.

46

She listened but heard no answer her hand went "tap: tap: tap: against the door a second time.

47

When he had finished his meal, he thought to himself, "Little Red Riding Hood will soon be here, and she will make a most delicious feast. But I must hide myself from her until she is fairly inside of the cottage." He then went to the press in the room, and took out one of the grandmother's night gowns and night caps, and put them on as quickly as he possibly could, and jumped into the bed.

48

Presently the garden gate was opened, and there came a little quick footstep across the pebbled walk leading to the cottage door, and then a gentle tap, tap, tap, at the door.

49

It was Little Red Riding Hood. She listened, but heard no answer. Her hand went tap, tap, tap, against the door a second time.

50

"Who's there?" said the wolf, trying to speak like the grandmother.

51

"Only Little Red Riding Hood." "Pull down the latch, and come in, my child."

52

So Little Red Riding Hood entered, but it struck her ear, that her Grandmother's voice was very hoarse this morning. As she entered, she said,

53

"I am afraid, dearest granny, that your cold is worse this morning."

54

"Much worse, dear," said the wolf very gruffly under the bed clothes.

55

"I have brought you a pot of my virgin honey, which will do your cold good; and mother has sent you a little pat of fresh butter, some of the first we have had made from our new cow's milk."

56

"Put the things down, child, and come into bed to me, for I have been wretchedly cold all night."

57

Little Red Riding Hood thought it rather strange that her grandmother should tell her to come into bed, instead of sitting by the side of the bed as she had been used to do. So she went to the bed side, and gently pulling aside the curtain saw a head, which though in her grandmother's night cap, did not altogether seem like that of her grandmother's. She thought it was something like the wolf's head—Could it be the wolf? she asked herself. Poor thing! she could hardly help screaming out for fright, but she stopped herself, and said, " Granny, what large ears you have!"

58

So she went to the bed side and gently pulling aside the curtain saw a head.

59

A gruff voice said, "The better to hear with, my dear."

60

It did not sound like the grandmother's voice, so she said faintly, "Granny, what large eyes you have !"

61

"The better to see you with, my dear."

62

Her voice faltered still more, and she said, "Granny, what a large nose you have!" "The better to smell with, my dear."

63

Little Red Riding Hood felt almost sure it was the wolf. Her tongue could hardly speak. She trembled from head to foot at last she muttered in a whisper, "Granny, what large teeth you have!"

64

"The better to eat you up."

65

And saying this, the wolf sprang out of the bed, and in an instant devoured Little Red Riding Hood.

66

This is the traditional ending of the Tale—but it is a grievous one, which most children dislike.—And as I have heard a version related, in which poetical justice is done to the wolf, I insert it for those who prefer it:

ตอนจบแบบดั้งเดิมของนิทานเป็นเช่นนี้ แต่เป็นตอนจบที่น่าเศร้า ซึ่งเด็ก ๆ ส่วนใหญ่ไม่ชอบเอาเสียเลย และด้วยเหตุที่ข้าพเจ้าได้ฟังอีกฉบับที่เขาเล่าสู่กันมา ซึ่งเจ้าหมาป่าได้รับโทษทัณฑ์ตามบาปกรรมของมัน ข้าพเจ้าจึงขอแทรกฉบับนี้ไว้ เผื่อใครจะชอบใจมากกว่า

67

He seized Little Red Riding Hood, and she screamed. Suddenly a loud rap was heard at the door. Again she screamed—and in rushed her father and some other faggot makers, who, seeing the wolf, killed him at once, and released Little Red Riding Hood. These were the faggot makers she had met in the wood. They, thinking she was not quite safe with a wolf, went and told her father, and they all followed her to her grandmother's house and thus saved her life.

เจ้าหมาป่าเข้าจับตัวหนูน้อยหมวกแดงไว้ เป็นเหตุให้เธอร้องลั่น แต่ฉับพลันก็ได้ยินเสียงดังผึงขึ้นที่ประตู แล้วแม่หนูก็หวีดร้องซ้ำ และพ่อของเธอ พร้อมด้วยคนตัดฟืนคนอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง ผู้ซึ่งเห็นเจ้าหมาป่า ก็กรูกันเข้ามาฆ่ามันในทันที แล้วปล่อยหนูน้อยหมวกแดงให้กลับมีอิสระ คณะเหล่านี้คือคนตัดฟืนที่เธอได้พบในป่า เมื่อเห็นว่า แม่หนูอยู่กับหมาป่าย่อมหาความปลอดภัยมิได้ พวกเขาจึงรุดไปแจ้งพ่อของเธอ แล้วพากันติดตามเธอมายังบ้านของยาย จึงช่วยชีวิตเธอจากอันตรายได้ทัน

68

T h eE n d .

จ บ

หมายเหตุ

1. แปลตรงตัวว่า "หิมะขาว"
2. ภาษาฝรั่งเศส แปลตรงตัวว่า "งามพร้อม"
3. "นอร์ทแมน" (Northman) คือ สแกนดิเนเวียโบราณกลุ่มหนึ่ง ส่วน "นอร์แมน" (Norman) เป็นอีกชื่อหนึ่งของนอร์ทแมน ดู Editors of Encyclopaedia Britannica. (2015). Norman. Encyclopaedia Britannica. https://www.britannica.com/topic/Norman-people
4. ชาร์ล แปโร (ค.ศ. 1628–1703)
5. แปลว่า "หนูน้อยหมวกแดง"
6. แปลว่า "นิทานแม่ห่าน"
7. แปลว่า "เรื่องนิทานจากอดีตกาล"
8. อัลเบรคท์ ฟิสเทอร์ (Albrecht Pfister; ราว ค.ศ. 1420 – ราว ค.ศ. 1466)

บรรณานุกรม

• Summerly, F. (1843). Little Red Riding Hood. London: Joseph Cundall.