ผู้ใช้:Thastp/ผีแคนเตอร์วิลล์

บทที่ 1

II

HE storm raged fiercely all that night, but nothing of particular note occurred. The next morning, however, when they came down to breakfast, they found the terrible stain of blood once again on the floor.

พายุโหมกระหน่ำทั้งคืนนั้น แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่น่าสังเกตนัก เมื่อรุ่งเช้าพวกเขาลงมารับประทานอาหาร แต่กลับพบรอยเลือดน่าสยองบนพื้นตรงนั้นอีกครั้งหนึ่ง

"I don't think it can be the fault of the Paragon Detergent," said Washington, "for I have tried it with everything. It must be the ghost." He accordingly rubbed out the stain a second time, but the second morning it appeared again. The third morning also it was there, though the library had been locked up at night by Mr. Otis himself, and the key carried up-stairs. The whole family were now quite interested; Mr. Otis began to suspect that he had been too dogmatic in his denial of the existence of ghosts, Mrs. Otis expressed her intention of joining the Psychical Society, and Washington prepared a long letter to Messrs. Myers and Podmore on the subject of the Permanence of Sanguineous Stains when connected with Crime. That night all doubts about the objective existence of phantasmata were removed for ever.

"ไม่ใช่ความผิดของผงซักฟอกตราพารากอนแน่ ๆ" วอชิงตันกล่าว "เพราะผมลองใช้มันกับทุกอย่างแล้ว ต้องเป็นผีตนนั้นแน่ ๆ" แล้วเขาจึงขัดรอยเปื้อนออกอีกครั้ง แต่เช้าอีกวันหนึ่งก็โผล่มาเหมือนเดิม เช้าวันที่สามเช่นกัน แม้ว่านายโอทิสจะได้ใส่กลอนห้องสมุดไว้ทั้งคืนแล้วหยิบกุญแจขึ้นชั้นบนไปด้วยก็ตาม ตอนนี้ทั้งครอบครัวต่างให้ความสนใจอยู่พอสมควร นายโอทิสเริ่มสงสัยว่าเขาอาจจะหัวรั้นไม่เชื่อเรื่องผีมีจริงมากเกินไป นางโอทิสได้แสดงความสนใจเช้าร่วมสมาคมพลังจิต และวอชิงตันได้จัดเตรียมจดหมายยาวเหยียดเพื่อส่งให้นายไมเออส์และพอดมอร์ว่าด้วยเรื่องความถาวรของรอยโลหิตและความสัมพันธ์กับอาชญากรรม ค่ำนั้นความเคลือบแคลงถึงการดำรงอยู่ทางวัตถุวิสัยของภูติผีวิญญาณของทุกคนก็หายไปตลอดกาล

The day had been warm and sunny; and, in the cool of the evening, the whole family went out to drive. They did not return home till nine o'clock, when they had a light supper. The conversation in no way turned upon ghosts, so there were not even those primary conditions of receptive expectations which so often precede the presentation of psychical phenomena. The subjects discussed, as I have since learned from Mr. Otis, were merely such as form the ordinary conversation of cultured Americans of the better class, such as the immense superiority of Miss Fanny Devonport over Sarah Bernhardt as an actress; the difficulty of obtaining green corn, buckwheat cakes, and hominy, even in the best English houses; the importance of Boston in the development of the world-soul; the advantages of the baggage-check system in railway travelling; and the sweetness of the New York accent as compared to the London drawl. No mention at all was made of the supernatural, nor was Sir Simon de Canterville alluded to in any way. At eleven o'clock the family retired, and by half-past all the lights were out. Some time after, Mr. Otis was awakened by a curious noise in the corridor, outside his room. It sounded like the clank of metal, and seemed to be coming nearer every moment. He got up at once, struck a match, and looked at the time. It was exactly one o'clock. He was quite calm, and felt his pulse, which was not at all feverish. The strange noise still continued, and with it he heard distinctly the sound of footsteps. He put on his slippers, took a small oblong phial out of his dressing-case, and opened the door. Right in front of him he saw, in the wan moonlight, an old man of terrible aspect. His eyes were as red burning coals; long grey hair fell over his shoulders in matted coils; his garments, which were of antique cut, were soiled and ragged, and from his wrists and ankles hung heavy manacles and rusty gyves.

วันนี้เป็นวันที่อากาศอบอุ่นและแจ่มใส และเมื่อตกเย็นอากาศร่มรื่น ทั้งครอบครัวก็ขับรถออกไปข้างนอก กว่าพวกเขาจะกลับบ้านก็ล่วงเวลาสามทุ่มเสียแล้ว แล้วก็รับประทานมื้อเย็นเบาท้อง การสนทนาไม่กล่าวถึงผีเลย จึงไม่มีแม้แต่เงื่อนไขขั้นแรกของความคาดหมายการรับรู้ที่เกิดขึ้นก่อนการแสดงตัวของปรากฏการณ์พลังจิตอยู่บ่อยครั้ง เรื่องที่คุยกันนั้น ซึ่งผมได้เรียนรู้จากนายโอทิสแล้ว เป็นเพียงหัวข้อสนทนาธรรมดา ๆ ของคนอเมริกันชนชั้นที่สูงกว่าที่มีการศึกษา ไม่ว่าเป็นเรื่องที่แฟนี แดเวินพอร์ต เป็นดาราที่เก่งกว่าซารา แบร์นาร์ต การที่ข้าวโพดเขียว เค้กบักวีต กับฮอมินีก็ยังหาได้ยากแม้ในบ้านคนอังกฤษที่ดีที่สุด ความสำคัญของเมืองบอสตันในพัฒนาการของวิญญาณโลก ข้อได้เปรียบของระบบตรวจสำภาระในการเดินทางด้วยรถไฟ และความไพเราะของสำเนียงนิวยอร์กเมื่อเทียบกับการพูดยานคางแบบลอนดอน ไม่ได้มีการกล่าวถึงสิ่งเหนือธรรมชาติเลย หรือแม้แต่เซอร์ไซมอน เดอ แคนเตอร์วิลล์ก็ไม่ถูกพาดพิงเลย พอถึงห้าทุ่มครอบครัวนั้นก็เข้านอน และอีกครึ่งชั่วโมงก็ดับไฟสนิท ไม่นานจากนั้นนายโอทิสถูกปลุกโดยเสียงประหลาดในโถงเดินนอกห้องเขา เสียงคล้ายเหล็กตีกัน และกำลังเคลื่อนมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงลุกขึ้นทันที จุดไม่ขีดไฟ แล้วดูเวลา ตีหนึ่งพอดี เขายังสงบอยู่แล้วจับชีพจรตัวเอง ไม่ได้ตื่นเต้นแต่อย่างใด เสียงประหลาดยังดังต่อไป พร้อมกันนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้าชัดเจน เขาสวมรองเท้าแตะและหยิบหลอดแก้วแท่งยาวออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วแง้มประตูออก ดวงตาเขาแดงก่ำเหมือนถ่านเพลิง ผมยาวเทาพาดบนไหล่ขดเป็นพืด เสื้อผ้าโบราณเลอะรุงรัง ข้อมือและข้อเท้าใส่กุญแจมือและโซ่ตรวนสนิมเขรอะ

"My dear sir," said Mr. Otis, "I really must insist on your oiling those chains, and have brought you for that purpose a small bottle of the Tammany Rising Sun Lubricator. It is said to be completely efficacious upon

"ท่านที่เคารพ" นายโอทิสกล่าว "ผมจำต้องขอวอนให้ท่านหยอดน้ำมันใส่โซ่พวกนั้นจริง ๆ ผมเลยเอาน้ำมันหล่อลื่นยี่ห้อแทมะนีไรซิงซันขวดนี้มาให้ท่านเพื่อการนั้น มันระบุว่าใช้ได้อย่างประสิทธิภาพด้วย"

one application, and there are several testimonials to that effect on the wrapper from some of our most eminent native divines. I shall leave it here for you by the bedroom candles, and will be happy to supply you with more, should you require it." With these words the United States Minister laid the bottle down on a marble table, and, closing his door, retired to rest.

เพียงหยดเดียว แล้วยังมีคำรับรองบนฉลากจากศาสนาจารย์ที่โด่งดังที่สุดที่บ้านเกิดเราหลายท่าน ผมจะวางทิ้งไว้ให้ท่านตรงข้างเชิงเทียนหน้าห้องนอน แล้วผมยินดีหามาเพิ่มได้ถ้าท่านต้องการ" เมื่อกล่าวจบท่านทูตสหรัฐก็วางขวดไว้บนโต๊ะหินอ่อน แล้วเมื่อปิดประตูก็นอนลงพักผ่อน

For a moment the Canterville ghost stood quite motionless in natural indignation; then, dashing the bottle violently upon the polished floor, he fled down the corridor, uttering hollow groans, and emitting a ghastly green light. Just, however, as he reached the top of the great oak staircase, a door was flung open, two little white-robed figures appeared, and a large pillow whizzed past his head! There was evidently no time to be lost, so, hastily adopting the Fourth dimension of Space as a means of escape, he vanished through the wainscoting, and the house became quite quiet.

เป็นเวลาชั่วหนึ่งที่ผีแคนเตอร์วิลล์ตนนั้นยืนนิ่งด้วยความโกรธเคืองโดยธรรมชาติ แล้วเขวี้ยงขวดนั้นลงบนพื้นขัดมันอย่างรุนแรง วิ่งหนีไปตามโถง เปล่งเสียงครวญครางว่างเปล่า และเปล่งแสงสีเขียวน่าสะพรึง ทว่าเมื่อเขาขึ้นบันไดไม้เกรตโอ๊กไปนั้น ทันใดประตูก็เปิดออก ร่างเล็กสองตนคลุมเสื้อขาวก็ปรากฏตัวออกมา แล้วหมอนใบใหญ่ก็บินผ่านหัวเขาไป! เพื่อไม่ให้เสียเวลา เขาจึงใช้ปริภูมิมิติที่สี่เพื่อหนีไปอย่างรวดเร็ว เขาหายไปในไม้ปูผนัง แล้วบ้านหลังนั้นก็เงียบลง

On reaching a small secret chamber in the left wing, he leaned up against a moonbeam to recover his breath, and began to try and realize his position. Never, in a brilliant and uninterrupted career of three hundred years, had he been so grossly insulted. He thought of the Dowager Duchess, whom he had frightened into a fit as she stood before the glass in her lace and diamonds; of the four housemaids, who had gone into hysterics when he merely grinned at them through the curtains on one of the spare bedrooms; of the rector of the parish, whose candle he had blown out as he was coming late one night from the library, and who had been under the care of Sir William Gull ever since, a perfect martyr to nervous disorders; and of old Madame de Tremouillac, who, having wakened up one morning early and seen a skeleton seated in an armchair by the fire reading her diary, had been confined to her bed for six weeks with an attack of brain fever, and, on her recovery, had become reconciled to the Church, and broken off her connection with that notorious sceptic, Monsieur de Voltaire. He remembered the terrible night when the wicked Lord Canterville was found choking in his dressing-room, with the knave of diamonds half-way down his throat, and confessed, just before he died, that he had cheated Charles James Fox out of £50,000 at Crockford's by means of that very card, and swore that the ghost had made him swallow it. All his great achievements came back to him again, from the butler who had shot himself in the pantry because he had seen a green hand tapping at the window pane, to the beautiful Lady Stutfield, who was always obliged to wear a black velvet band round her throat to hide the mark of five fingers burnt upon her white skin, and who drowned herself at last in the carp-pond at the end of the King's Walk. With the enthusiastic egotism of the true artist, he went over his most celebrated performances, and smiled bitterly to himself as he recalled to mind his last appearance as "Red Reuben, or the Strangled Babe," his début as "Guant Gibeon, the Blood-sucker of Bexley Moor," and the furore he had excited one lovely June evening by merely playing ninepins with his own bones upon the lawn-tennis ground. And after all this some wretched modern Americans were to come and offer him the Rising Sun Lubricator, and throw pillows at his head! It was quite unbearable. Besides, no ghost in history had ever been treated in this manner. Accordingly, he determined to have vengeance, and remained till daylight in an attitude of deep thought.