รำพึงในป่าช้า

กลอนดอกสร้อย รำพึงในป่าช้า ประพันธ์โดย พระยาอุปกิตศิลปสาร (อีแหม่ม 69)

๏ วังเอ๋ยวังเวง

หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน

ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล

ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ

ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน

ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล

แลทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียวเอย

๏ ความเอ๋ยความรู้

เป็นเครื่องชูชี้ทางสว่างไสว

หมดโอกาสที่จะชี้ต่อนี้ไป

ละห่วงใยอยากรู้ลงสู่ดิน

อันความยากหากให้ไร้ศึกษา

ย่นปัญญาความรู้อยู่แค่ถิ่น

หมดทุกข์ขลุกแต่กิจคิดหากิน

กระแสวิญญาณงันเพียงนั้นเอย

๏ ห่วงเอ๋ยห่วงอะไร

ไม่ยิ่งใหญ่เท่าห่วงดวงชีวิต

แม้คนลืมสิ่งใดได้สนิท

ก็ยังคิดขึ้นได้เมื่อใกล้ตาย

เคยเป็นทุกข์ห่วงใยเสียได้ง่าย

ใครจะยอมละแดนแสนสบาย

โดยไม่ชายตาใฝ่อาลัยเอย