ชิงวิ่งราวลักล้วงแลหัวไม้ที่มีชื่อมีฝีมือในการยิงฟันแทงอันเที่ยวกระทำการร้ายแก่ราษฎรในหัวเมืองต่าง ๆ ทั่วทุกตำบล มีอำนาจที่จะทำการจับจำผู้ที่มีเหตุควรสงไสยว่าเปนคนร้ายได้ทั่วทุกแห่งทุกแขวงทุกตำบล ไม่ต้องมีโจทย์แลโฉนดบาดหมายผู้ได แลมีอำนาจจะบังคับบัญชาเรียกร้องให้ผู้รักษาเมืองกรมการกำนันอำเภอนายบ้านแลราษฎรแจ้งความสัตย์จริงในเรื่องราวของผู้ร้ายแลการร้ายทั้งหลาย แลให้ช่วยแนะนำกำกับแลเปนกำลังอุดหนุนในการจับโจรผู้ร้ายแลพิจารณาสืบสาวจับตัวคนร้าย แลรักษาคุมจำโจรผู้ร้ายในแขวงท้องที่ไปส่งยังแม่กองจับผู้ร้ายฤๅกองชำระผู้ร้ายได้โดยสมควรแลชอบด้วยราชการทุกประการ แต่การที่จะจับผู้ร้ายนั้น มิให้กระทำโดยหักหาญใช้กำลังแลอาวุธเกินกว่าความจำเปนต้องการไปเปนอันขาดทีเดียว แลเมื่อได้จับจำผู้ใดแล้ว นายกองผู้จับ แลผู้รักษาเมืองกรมการฤๅอำเภอกำนันพันนายบ้านเจ้าของท้องที่ต้องทำหางว่าวฝ่ายละฉบับ แจ้งเหตุที่ได้จับแลรายชื่อผู้ร้เหนว่าผู้นั้นเปนผู้ร้ายอย่างไร แลแจ้งการที่ได้ทำแล้วตามรายตัวผู้ต้องจับคนละใบส่งไปยังแม่กองจับฤๅกองชำระแห่งหนึ่งแห่งใดซึ่งตั้งอยู่ใกล้ท้องที่ ๆ ได้จับนั้นแต่ภายใน[1] อันนอกจากเวลาที่จะต้องใช้เกินทาง[2] ไปมานั้น ถ้าแลมีโจทย์ผู้ยืนยัน ก็ให้ส่ง
- ↑ เหมือนมีข้อความขาดหายบริเวณนี้ แต่ฉบับที่ประกาศในราชกิจจานุเบกษา ก็มีเท่านี้เช่นกัน (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
- ↑ น่าจะเป็น “เดินทาง” แต่ฉบับที่ประกาศในราชกิจจานุเบกษา ก็ว่า “เกินทาง” เช่นกัน (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
