ถ้าหญิงใดหาญาติผู้ใหญ่ซึ่งเปนบุรพบุรุษยังมีชีวิตอยู่มิได้ ก็ให้ถือเอาชื่อสกุลของชายผู้เปนญาติสนิทสืบสาโลหิตตน ฤๅแม้ว่าญาติชายสนิทเช่นนี้หามิได้ ก็ให้ถือเอาชื่อสกุลอย่างเดียวกับผู้ชายที่เปนญาติห่างถัดไปนั้น
เมื่อพ้นกำหนด ๖ เดือนนับแต่วันใช้พระราชบัญญัตินี้เปนบทกฎหมายแล้ว ห้ามมิให้เรียกขาดขีดเขียนชื่อบุทคลใด ๆ ในหนังสือราชการ นอกจากใช้ออกชื่อตัวแลชื่อสกุลของบุทคลนั้น ถ้าแลเปนการไม่พ้นวิสัย ให้เจ้าพนักงานผู้มีกิจทำหนังสือเอกสารนั้นสอบสวนสำเนาฐะเบียรซึงนายอำเภอได้มอบให้ฤๅตรวจดูต้นฐะเบียรแล้วให้ออกขานชื่อสกุลให้ถูกต้องตามนั้น
ให้เสนาบดีเจ้ากระทรวงซึ่งได้บังคับราชการท้องที่อำเภอทั้งในกรุงแลหัวเมืองมีน่าที่รักษาพระราชบัญญัตินี้ แลมีอำนาจออกกฎข้อบังคับเพื่อวางระเบียบการให้ดำเนิรไปโดยสดวก เมื่อกฎข้อบังคับนั้นได้รับพระราชทานพระบรมราชานุญาตแลได้ประกาศในหนังสือราชกิจจานุเบกษาแล้ว ให้ถือว่าเปนส่วนหนึ่งแห่งพระราชบัญญัตินี้
ประกาศมาณวันที่ ๒๒ มีนาคม พุทธศักราช ๒๔๕๕ เปนวันที่ ๘๖๓ หรือปีที่ ๓ ในรัชกาลปัตยุบันนี้
