ในเวลาที่ล้นเกล้าล้นกระหม่อมรัชกาลที่ ๘ สวรรคตโดยถูกกระสุนปืนในขณะที่ทรงพระบรรทมบนพระที่ในพระบรมมหาราชวังนั้น ข้าพเจ้าเป็นข้าราชการบำนาญ
ในฐานที่ข้าพเจ้าเป็นประชาชนชาวไทย แม้จะเป็นข้าราชการบำนาญ แต่ได้สำนึกว่า ชาวไทยเราได้สูญเสียพระมหากษัตริย์ที่ทรงคุณธรรมอันประเสริฐแต่ยังพระเยาว์ไปพระองค์หนึ่ง ซึ่งเราท่านต่างก็ได้รับความเศร้าสลดอยู่มิวาย ข้าพเจ้าเคยเฝ้าใกล้ชิดพระยุคลบาทครั้งหนึ่งในคราวที่ทรงให้ข้าราชการชั้นอธิบดีขึ้นไปเข้าเฝ้า และได้ฟังพระราชดำรัสแก่ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในที่นั้นแล้วก็เป็นที่ซาบซึ้งกันทั่วไปว่า พระราชดำรัสที่รับสั่งแก่ข้าราชการนั้น ทรงตั้งพระทัยแต่จะแผ่พระเมตตาและให้เกิดประโยชน์แก่ประชาชนเป็นที่ตั้ง
ข้าพเจ้าจำได้ว่า ก่อนทราบข่าวอันน่าเศร้านั้น กำลังรับประทานอาหารกลางวันที่บ้านพร้อมด้วยภริยา, ม.ร.ว.เสนีย์ และภริยา, ม.ร.ว.คึกฤทธิ์. นายนาวาตรี หลวงนิเทศกลกิจ เพื่อนข้าพเจ้าโทรศัพท์ถามข้าพเจ้าว่า ทราบข่าวว่า ในหลวงสวรรคต จริงหรือ ข้าพเจ้าถามว่า
