๏มาตราหนึ่งโสด ในบ้านของคนกล่าวนี้แล และมีโจรลักวัวหม้อปอฟืนท่านไปกลายตนก็ดี ไปจอดเรือนก็ดี คล้อยผู้นั้นอุเบกษา แลบมิเอาและละให้ปล่อยไป ฯ
อนึ่งโสด พิจารณาก็รู่ว่า ขะโมย และพ่อขะโมขนั้นพี่น้องตนกลายแส้ละให้ปล่อยไป ฯ
อนึ่งโสด เห็นขะโมยนั้นเป็นข้าผู้ใหญ่กลายกลัวแก่ศักดิ์ผู้ใหญ่และปล่อยไป ฯ
อนึ่งโสด เอาขะโมยนั้นแล และกลายขะโมยนั้น จ้างผู้อันตนกลายเห็นแก่สินจ้างขะโมยนั้นและปล่อยไป ฯ
อนึ่งโสด พ่อเจ้าของเจ้าข้าไล่ขะโมยไปเถิงบ้านตนผู้กลาย เจ้าของร้องให้ช่วยกุม พ่อเจ้าบ้านเจ้าเรือนนั้นก็ญังบ้านและกลาย บมีฝูงช่วยและละขะโมยนั้นปล่อยไปก็ดี ทั้งบว่าประการหนึ่ง อันกล่าวว่า อุเบกษา และบเอาผู้นั้นแล และว่า พ่อพี่น้องตนและละอันกล่าวว่า ข้าผู้ใหญ่ และละอันกล่าวว่า กินสินจ้างขะโมย และละอันกล่าวว่า คล้อยบกุม และละอคติทั้งนี้ แลมีเมื่อใดในบ้านในนายใดเรือนใดในฝูงดังนี้ ท่านจักให้โทษดุจลักชายาและคนท่านของท่านชื่อฤๅก็ดี อันขะโมยอันเอาแลและท่านจักให้ใช้จุงสิ้นหนิ้สินดังท่านจักไหมขะโมยนั้น ท่านจักทอดให้ใช้สินจ้าง และจักไหมตนขู่มันโดยศักดิ์ยศ และเพื่อฤๅจักให้ดังอัน แม้นท่านหนีไปสู่ตนก็ดี ฝูงอันขะโมยลักไป และตนจะส่งไปให้โดย
