ก็ไม่รับเอา จึงบอกไปแก่เทพารักษ์ว่า "ขวานของข้าพเจ้าไม่ใช่เล่มนี้" เทพารักษ์ก็วางขวานนั้นเสีย ลงไปงมให้ใหม่ คราวนี้ เทพารักษ์ถือเอาขวานเงินขึ้นมาส่งให้ ชายผู้นั้นก็ไม่รับอีก ยืนยันว่า ไม่ใช่ขวานของตนอยู่นั่นเอง ครั้งนี้ เทพารักษ์งมเอาขวานเหล็กเล่มที่ตกน้ำนั้นขึ้นมาให้ ชายผู้นั้นก็ดีใจ ยกมือขึ้นไหว้แล้วรับเอา เทพารักษ์เห็นชายผู้นั้นเป็นคนซื่อสัตย์ จึงเลยยกขวานเงินและขวานทองทั้งสองเล่มนั้นให้ด้วย
เมื่อชายผู้นั้นกลับบ้าน เพื่อนบ้านใกล้เคียงได้รู้เรื่องที่ได้ขวานเงินขวานทองเพราะขวานตกน้ำ ก็พากันเล่าลือต่อ ๆ กันไป ยังมีชายอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นสหายของชายสัตย์ซื่อผู้นั้น เมื่อได้ทราบข่าวเล่าลือ นึกอยากจะใคร่ได้ขวานเงินขวานทองบ้าง จึงฉวยขวานของตนเข้าป่าไปที่ข้างลำธารนั้น ทำทีดังว่าตัดไม้ แล้วก็เหวี่ยงขวานลงไปในน้ำ แกล้งทำเป็นนั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างลำธาร ในมิช้ามินาน เทพารักษ์องค์นั้นก็มาปลอบโยนดังเช่นที่ทำกับชายผู้สัตย์ซื่อคนก่อน แล้วก็ลงไปดำเอาขวานทองขึ้นมายื่นให้ ถามว่า "นี่ขวานของเจ้าหรือ
