ดึกค่ำวันนั้นหญิงเพาก็สิ้นชีพ เจ็บหยู่ไม่ถึง 24 ชั่วโมง แต่ไม่มีอาการเช่นเคยได้ยินเขาเล่ากัน ว่าคนจะตายด้วยพิสหมาบ้า มักร้องเปนเสียงเห่าหอน หรือน้ำลายฟอดฟูมปากหย่างหนึ่งหย่างได
เมื่อหญิงเพาถูกหมาบ้ากัดที่พระปถมเจดีย์ เปนเวลาไปตามสเด็ด คนรู้กันมาก ครั้นเทอสิ้นชีพจึงมีคนสงสาร จนเปนเรื่องโจสกันกันแพร่หลาย มีมิตรของฉันคนหนึ่งเข้าไจว่าตัวหมอมาโนส์ฝรั่งเสส ซึ่งเปนผู้ทำหนองปลูกฝีดาด มาพูดแก่ฉันว่าที่จิงหญิงเพาไม่ควนตาย เพราะหมอปาสเตอร์พบวิธีรักสาโรคกลัวน้ำได้แล้ว ถ้าหญิงเพาหยู่ไนยุโรปหรือแม้เพียงหยู่ที่เมืองไซ่ง่อน อันมีสถานปาสเตอร์ ก็จะรักสาหายได้โดยง่าย ที่ต้องตายเพราะไม่มียาไนกรุงเทพฯ เท่านั้น เขาเห็นว่าถ้าหากฉันคิดตั้งสถานปาสเตอร์ที่ไนกรุงเทพฯ ด้วยเหตุที่ลูกตายครั้งนั้น คงจะสำเหร็ดได้เพราะคนสงสารมีมาก คนที่หวาดหวั่นเกรงจะเปนเช่นเดียวกันไนครอบครัวของเขาก็มี และการที่จะตั้งสถานปาสเตอร์ก็ไม่ยากหรือจะต้องสิ้นเปลืองเท่าไดนัก ถ้าฉันบอกบุญเรี่ยไรไนเวลานั้น คงจะได้เงินพอแก่การ ฉันเห็นชอบด้วย เพราะเมื่อฉันไปยุโรปครั้งแรกไน พ.ส. 2434 ได้เคยไปดูสถานปาสเตอร์ที่เมืองปารีส ซึ่งเพิ่งตั้งขึ้นไม่ช้านัก ตัวหมอปาสเตอร์เองเปนผู้นำฉันเที่ยวดูทั่วทั้งสถาน และไห้ดูวิธีทำสิรัมตั้งแต่เจาะหัวกะต่าย เอาพิสหมาบ้าฉีดลงไนสมอง ไห้พิสเกิดไนตัวกะต่ายก่อน เมื่อกะต่ายตายด้วยพิสนั้นแล้ว เอาเอ็นไนซากกะต่ายมาผสมยาทำเปนสิรัม และไห้ฉีดยารักสาเด็กคนหนึ่งซึ่งถูกหมา
