หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/50

35

ทางจากเมืองอ่างทองไปเมืองสุพรรนเปนทางไกล และไนเวลานั้นยังไปลำบากสมดังพระยาอ่างทองว่า ขี่ม้าไปตั้งแต่เช้าจนเย็น ฉันเองรู้สึกเพลีย ถึงออกปากถามคนขี่ม้านำทางว่า เมื่อไรจะถึง หลายหน จนจวนพลบค่ำจึงไปถึงทำเนียบที่พักนะเมืองสุพรรนบุรี แต่พอถึงก็รู้เรื่องแปลกประหลาด ด้วยพวกกรมการเมืองที่คอยรับหยู่มีแต่พระชัยราชรักสา ปลัด เปนหัวหน้า หาเห็นตัวพระยาสุนทรสงคราม เจ้าเมือง ไม่ ฉันถามพระปลัดว่า พระยาสุพรรนเจ็บหรือ เขาบอกว่า เข้าไปกรุงเทพฯ ฉันแปลกไจ ถามต่อไปว่า ไปแต่เมื่อไร เขาบอกว่า ไปเมื่อสักสองสามวันนี้เอง ก็ยิ่งประหลาดไจว่า ตัวฉันเปนเสนาบดีไปตรวดราชการครั้งแรก ชอบที่เจ้าเมืองจะคอยรับเหมือนหย่างเมืองอื่น ๆ ที่ได้ไปแล้ว นี่หย่างไรพระยาสุพรรนจึงหลบหน้าไปเช่นนั้น ไนส่วนตัวพระยาสุพรรนคนนั้นเคยรู้จักกับฉันมาแต่ก่อน และมิได้มีเหตุที่จะรังเกียดกันหย่างไร นึกว่า น่าจะมีเหตุอะไรสักหย่างหนึ่งที่ทำไห้แกไม่หยู่สู้หน้าฉัน พอรุ่งขึ้นวันหลังก็รู้เหตุ ด้วยราสดรพากันมายื่นเรื่องราวกล่าวโทสพระยาสุพรรนหลายพวกว่า กดขี่ไห้เดือดร้อนด้วยประการต่าง ๆ แต่รวมความก็หยู่ไนว่า ลงเอาเงินแก่ราสดร ไม่ถึงเปนคดีอุกฉกัน เห็นเรื่องราวเหล่านั้นฉันก็เข้าไจว่า เหตุไดพระยาสุพรรนจึงไม่หยู่สู้หน้า คงเปนเพราะแกรู้ว่า จะถูกราสดรฟ้อง และรู้ตัวว่า คงจะต้องถูกเอาออกจากตำแหน่ง แต่เกรงว่า ฉันจะชำระโทสที่เมืองสุพรรนไห้ได้ความอัปยสอดสู จึงหลบเข้าไปกรุงเทพฯ เหมือนหย่างว่า "หนีไปตายเอาดาบหน้า" โดยจะ