ของพระเจ้าพิมพิสาร เปนเมืองร้างทางเกวียนไปสักวันหนึ่ง เตรียมจอบเสียมไปด้วย อาดจะขุดหาของโบรานได้สนุกดีทีเดียว
ที่เมืองคยานั้น มีเจดียสถานของโบรานที่คนนับถือมากสองแห่ง คือ ที่ตำบนคยาสิระ มีวัดวิสนุบาท เปนที่นับถือของพวกฮินดูแห่งหนึ่ง กับวัดพุทธคยา เปนที่นับถือของพวกถือพระพุทธสาสนาแห่งหนึ่ง แม้ที่พุทธคยา พวกฮินดูก็ไปบูชา เพราะพวกฮินดูที่เมืองคยาถือคติฝ่ายวิสนุเวทโดยมาก ถือว่า พระวิสนุอวตารลงมาเปนพระพุทธเจ้า ดังกล่าวไนเรื่องนารายน์สิบปาง จึงมีคนต่างด้าวทั้งพวกฮินดูและพวกถือพระพุทธสาสนาพากันไปบูชาที่เจดียสถานทั้งสองแห่งนั้นตั้งปีละ 100,000 คนเปนนิจ
พระมหาเจดียสถานที่พุทธคยาหยู่ห่างเมืองคยาสักระยะทางราว 75 เส้น มีถนนไปรถเทียมม้าคู่ได้ตลอดทาง ต้องผ่านวัดคยาสิระของพวกฮินดูไปก่อน วัดนั้นหยู่กลางหมู่บ้านของพวกชาวเมือง ฉันแวะเข้าไปดู พวกฮินดูก็พากันต้อนรับ พาเข้าไปไนวัด และเลี้ยงดูโดยเอื้อเฟื้อ เรื่องตำนานของวัดนั้นว่า เดิมมียักส์ตนหนึ่งชื่อว่า คยา เปนสัตว์บาปหยาบช้าเที่ยวเบียดเบียนมนุส จึงร้อนถึงพระวิสนุ คือ พระนารายน์ สเด็ดลงมาปราบยักส์ตนนั้น เอาพระบาทขวาเหยียบอกตัดหัวยักส์โยนไป แล้วสาปไห้หัวยักส์กลายเปนหินเช่นปรากตหยู่ รอยพระบาทของพระวิสนุที่เหยียบอกก็ปรากตหยู่ด้วย จึงเรียกเจดียสถานนั้นว่า "วิสนุบาท" พวกฮินดูเชื่อกันว่า ถ้าไครไปบูชา อาดจะอธิถานช่วยญาติที่ตายไปแล้ว
