หน้า:นิทานไทย - ชัยศรี ศรีอมร - ๒๕๑๒.pdf/206

๑๖๔

ขณะนั้น นกหัสดีลึงค์ตัวหนึ่งเห็นพระอัครมเหสีของพระเจ้าแผ่นดินในเมืองนั้นทรงสะพักสีดง ก็สำคัญว่า ก้อนเนื้อ จึ่งโผลงมาโฉบเอานางด้วยกรงเล็บของตน แล้วพานางมาในอากาศ. ฝ่ายพระราชกุมารผู้เรียนวิชาธนูเห็นดังนั้น ก็ยิงธนูขึ้นไป นกนั้นได้ยินเสียงธนู ก็ตกใจ ปล่อยนางตกลงไปในแม่น้ำ. ฝ่ายพระราชกุมารผู้เรียนวิชาประดาน้ำก็ดำน้ำลงไปค้นเอานางขึ้นมาได้ แต่นางได้หมดพระอัสสาสะปัสสาสะ คือ หมดลมหายใจเสียแล้ว, จึ่งพระราชกุมารที่เรียนวิชาชุบสัตว์ตายให้เป็นได้ก็ร่ายมนตร์ทำให้นางกลับฟื้นขึ้นมาได้ดั่งเดิม. ต่อนี้ไป พระกุมารทั้ง ๔ พระองค์ต่างอยากได้นางนั้นเป็นภริยา จึ่งเกิดปัญหาทุ่มเถียงกันว่า ใครจะเป็นผู้สมควรได้นางนั้นเป็นภริยา. เมื่อสรรพสิทธิ์กุมารเล่ามาได้ถึงเพียงนี้แล้ว จึ่งตรัสถามดวงจิตของอำมาตย์ที่สิงอยู่ที่ขาเตียง "นางนั้นสมควรจะได้แก่ใคร?" ฝ่ายดวงจิตของอำมาตย์จึ่งกราบทูลว่า "สมควรจะได้แก่พระราชกุมารผู้ยิงธนูไป, เพราะ