หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๘
วับเวหาล้วนดาเรศ เหมือนดวงเนตรนุชนางสำอาง |
โสม ดูกระพริ้มริมแดงดังแสงโคม ลอยโพยม |
ล้อมจันทร์พรรณราย พี่นั่งชมตรมตรึกดึกสงัด น้ำ |
ค้างหยัดเยือกเย็นกระเซ็นสาย บุปผาเผยกลิ่นก้าน |
บานกระจาย ต้องพระพายหอมประทิ่นเหมือนกลิ่นนาง |
พี่เคลิ้มคลั่งนั่งอยู่ดูมะลิ ลืมสติหลงพลอดกอดกระ |
ถาง ฟังเปนเสียงสายสมรวอนให้วาง จึงปลอบนาง |
ทางว่าด้วยอาไลย พี่นั่งคอยนอนคอยน้อยไปฤๅ |
ขอถูกมือยอดรักอย่าผลักไส พอรู้สึกนึกเขินเดินออก |
ไป ถ้าแม้นใครเห็นฉันแล้วขันจริง ราวกับถูกยา |
แฝดสักแปดโถ จนซูบโซเสียศรีดังผีสิง พระอะไภย |
หลงรูปวาดหวาดประวิง เรากลับยิ่งกว่าพระอะไภยไป |
ถ้ามิได้นวลหงฉันคงม้วย ใครจะช่วยดับเข็ญเห็น |
ไม่ไหว ฤๅจะเหมือนมดแดงน่าแคลงใจ ให้สงไสย |
วิญญาเปนอาจิณ ดูตำราว่าพฤหัศบดิ์เปนปัตตนิ ตาม |