หน้า:ประชุมกาพย์เห่เรือ - ๒๔๖๐.pdf/50

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๒
นาวามายั้งหยุด ยังสมุททะปราการ
ดูเมืองรุ่งเรืองร้าน ตลาดของที่ต้องใจ
เรือรอพอเวลา น้ำขึ้นมามากพอไป
ก็เลื่อนเคลื่อนคลาไคล ไปสู่ท้องทเลลม
ลมเฉื่อยเรื่อย ๆ พา กลิ่นบุบผามารวยรมย์
รื่นรวยราวมวยผม ที่เคยดมชมชื่นใจ
ลมพัดไม่จัดจ้าน พอประมาณไม่แรงไป
เหมือนยามเจ้าทรามไวย พัดรำเพยเชยฤดี
อากาศสอาดโปร่ง สบายโล่งกลางวารี
แต่จิตคิดถึงศรี จิตจึ่งเหงาเศร้าอาดูร ฯ
โคลง
ฝูงปลาดาดาษท้อง ทเลหลวง
ดูชาติมัตสยาปวง คู่เคล้า
ยิ่งดูยิ่งโทรมทรวง แสนโศก
โอ้คะนึงถึงเจ้า จิตว้าเหว่ถวิล
กาพย์
ฝูงปลาดูดาดาษ ว่ายเกลื่อนกลาดทเลหลวง
ดูชาติมัตสยาปวง เคียงคู่เคล้าเย้ายวนเชย